Вільня, раніца: “У небе купалы, брамы, байніцы і шпіцы”
Напачатку ХХ-га стагодзя Вільня была цэнтрам культурнага і палітычнага Адраджэння Беларусі. І цяпер Вільня працягвае натхняць і абуджаць гістарычную памяць.
Раніцай, калі на вуліцах зусім мала людзей, можна ўявіць, што знаходішся ў іншым часе. Напрыклад, гэта лета 1911 года, калі сюды прыехаў па запрашэнні братоў Луцкевічаў Максім Багдановіч, які пісаў, натхніўшыся Вільняй:
А завернеш ў завулак – ён цесны, крывы;
Цёмны шыбы глухіх, старасвецкіх будынкаў;
Між каменнямі – мох і сцяблінкі травы,
І на вежы, як круглае вока савы,
Цыферблат – пільны сведка мінулых учынкаў.
Ціша тут. Маўчаліва усталі – і сняць
У небе купалы, брамы, байніцы і шпіцы;
Грук хады адзінокай здалёку чуваць,
Часам мерныя ўдары звана задрыжаць
І замоўкнуць, памкнуўшы ад старай званіцы.
[Not a valid template]
