Падарожжа па нацыянальным парку „Высокія Татры”



Актыўны адпачынак, са зменамі ландшафту – тое, чаго шукае душа раўніннага чалавека, беларуса. Горы ў цэнтры Еўропы пасуюць, як найлепш. Шкада, што так позна, але зразумеў, што такі адпачынак не заменяць ніякія пляжы і „прыгажосьці рук чалавечых”. Прырода – лепшы архітэктар і дойлід. Вандроўка па нацыянальным парку „Высокія Татры”(Славакія), прынамсі, для мяне, дала падставы для такога сцвярджэння.

img_5648

img_5686

img_0672

img_064738

Адным з першых аб’ектаў, які мы наведалі ў Высокіх Татрых, быў вадаспад Скок.

img_5602

img_5603

img_0536

Вяршыні й перавалы былі на нашым шляху.

На прывале.

img_0557

img_155316

img_155347

img_092413

img_161720

Горныя азёры. Па славацку: „Плесы”. Напрыклад, такія, як: Зелены Плеса, Штрбске Плеса.

img_0564

img_0572

img_0593

img_0678

Перавалы, як правіла, абсталяваныя ланцугамі і стацыянарнымі скобамі. Але некаторыя вусьцішныя, асабліва ноччу.

img_0690

img_5798

img_5813

img_124720

img_161335

img_191426

Праз гару Рысы, якая, дарэчы для Польшчы – найвышэйшы пункт, – праходзіць мяжа са Славакіяй. Гэта адзін з дазволеных пунктаў перасячэння мяжы. Тут сустракаюцца, размаўляюць „ні пра што” беларусы, палякі, славакі, чэхі, і нават – немцы. А пасьля спуск. Альбо на польскі, альбо на славацкі бок гары.

img_114933

Найвышэйшая гара Славакіі – Ґерляхоўскі шціт 2654 м.

img_5781

Польскі грэбень – беларускія паходнікі.

img_162613

Прыемна сустрэць у гарах чарніцу, маліну, брусьніцу.

img_5780

У паходзе даведваешся пра некаторыя тэрміны альпінізму: траверс, цырк, радыялка і нават жандар.

img_5821

Фота жандару – скальны выступ гары.

img_5657

Фота цырку – гэта калі горы вакол цябе, а ты нібы на арэне цырку.

Не забываймася, што нас кліча прырода. Толькі праз вандроўкі мацней разумееш каштоўнасць сваёй Бацькаўшчыны. І для таго ў нас „ногі для дарогі”.

Віктар Парфёненка, Беларускае Радыё Рацыя, Славакія

Фота аўтара