Жыхарка бліжэйшай да АЭС хаты асвятляе дом газавай лямпай
Прыгарад Астраўца – гэта месца, дзе феадальны строй мяжуе з стагоддзем высокіх тэхналогій. Праз дарогу ад аб’екта, дзе будуць расшчапляць ядро атама, стаіць хатка без усялякіх камунікацый, нібы прывітанне з XVIII стагоддзя. У 1,5 км і ў той жа час у поўнай ізаляцыі ад будоўлі, за якой сочыць уся краіна.
Да сваіх 70 гадоў гаспадыня дома Зія Фаусцінаўна паспела перанесці інсульт, аслепнуць на адно вока і стаць кульгавай на адну нагу. Па хаце яна перасоўваецца толькі з палачкай, а далей парога наогул не выходзіць.
Таму АЭС, якая ўжо некалькі гадоў будуецца ў яе пад бокам, на жыццё, што праходзіць у сценах абясточанага дома, ніяк не ўплывае.
Жанчына асвятляе дом газавай лямпай, прадукты захоўвае ў склепе, ваду бярэ з калодзежа. Жыве яна разам з мужам. Родных і дзяцей няма.
З будаўніцтвам АЭС у жыцці Зіі Фаусцінаўны мала што змянілася.
Электрычнасць па-ранейшаму ніхто не абяцае.
Ды і сама гаспадыня не вельмі прагне электрыфікаваць свой дом:
– А начорта яно нам? Лепей хату ў вёсцы далі б. Ужо надакучыла нам на полі сядзець.
Суседні хутар, які размешчаны крыху далей ад АЭС, цяпер патроху рамантуюць: паставілі новыя шклопакеты, запенены шчыліны, абабілі зруб ветраахоўнай плёнкай.
Пра Чарнобыль жанчына, вядома, ведае, але да будаўніцтва АЭС пад бокам ставіцца фаталістычна: «І так, і так паміраць».
