Актывісты апазіцыі наведалі магілы дзеячаў адраджэння
У Беларусі адзначаюць угодкі прыняцця дэкларацыі аб дзяржаўным суверэнітэце. Па ініцыятыве Руху салідарнасці «Разам» на Усходніх і Кальварыйскіх могілках Менска прадстаўнікі беларускай грамадскасці ўсклалі кветкі да помнікаў славутым беларускім дзеячам.
«У гэты дзень неабходна ўзгадаць усіх тых, хто так ці інакш прычыніўся да справы аднаўлення незалежнасці Беларусі», — кажа заснавальнік Руху салідарнасці «Разам» Вячаслаў Сіўчык:
— Справа ў тым, што сёння Дзень Незалежнасці, які абсалютна незаконна адмяніў Аляксандр Лукашэнка. На жаль, частка нашага насельніцтва, нават апазіцыі, пра гэта забыліся. Ад гэтага Дзень Незалежнасці адменены быць не можа, і мы сёння хочам ушанаваць памяць беларускіх дзеячаў, бо незалежнасць любому народу дастаецца вельмі цяжка, і беларускі народ не выключэнне. Дзеля таго, каб мы былі незалежнай краінай, і, напрыклад, нашы людзі масава не гінулі ў тых войнах, якія зараз па ўсім свеце, людзі і працавалі, і жылі, і гінулі.
Алесь Станкевіч, сябра БЗВ, сябра сацыял-дэмакратычнай партыі Народная Грамада:
— Мы лічым, што гэта – страчаны Дзень Незалежнасці, і тое, што мы прыйшлі сюды, гэта даніна павагі тым людзям, якія гэтую незалежнасць здабывалі: можа разам з намі, нехта можа не даспеў да таго часу, але цяпер іх няма. І мая думка, што мы прыйшлі сюды збольшага, каб павінаваціцца перад імі, стаць перад імі на калені, і прасіць прабачэння за тое, што таго, што яны не здолелі зрабіць, і мы да гэтай пары не зрабілі. Іх ужо колькі гадоў няма, а мы ўсё блукаем па пакутах і не тое, што не маем таго, што было пры іх, але і страцілі тое, што было. І вось, можа гэта дасць нам нейкі штуршок, можа аб’яднае нас на далейшыя дзеянні. А так, вядома, адзначаць свята незалежнасці на могілках — не найлепшы ўчынак. Быў час, калі мы хадзілі па праспекце, і гэта ведалі ўсе і віталі. Але ж час мінае і зрабілася так, што кажуць, што мы такія людзі, якія з двух зол абіраюць трэцяе, вось мы і абралі тое трэцяе і маем, што маем.
Славамір Адамовіч, паэт:
— Гэты дзень варта памятаць, прынамсі культурна, эліце народа, ён мае абавязкова быць адзначаны ў школьнай праграме, у вышэйшых навучальных установах. Але я хацеў бы адзначыць, што ўсё ж для мяне галоўная дата — 25 сакавіка, якая дала адлік у ХХ стагоддзі існаванню сучаснай, мадэрнай нацыі, якая яшчэ ў стане стварэння, але тым не менш. А 27-е гэта безумоўна знак, калі ў спрыяльных умовах мы змаглі выкарыстаць і аднавіць, ці працягнуць, тую ідэю, якую запачаткавалі ў 1918 годзе нашы папярэднікі. Таму лагічна, што гэты дзень трэба памятаць.
Лявон Баршчэўскі, былы дэпутат Вярхоўнага савета ХІІ склікання:
— Гэты дзень — другі этап узнаўлення нашай незалежнасці пасля 25 сакавіка 1918 года. Пасля Трэцяй устаўной граматы, такі дакумент, які абвяшчаў намер Беларусі стаць незалежнай дзяржавай, у 1990 годзе быў прыняты ўпершыню. Гэта безумоўна гістарычная дата. Тыя ж латышы адзначаюць дзень прыняцця такой дэкларацыі як асноўнае дзяржаўнае свята. І, мяркую, мы таксама павінны да гэтага вярнуцца. Пэўным чынам склалася традыцыя, што ў гэты летні дзень можна ўшанаваць памяць людзей, якія так ці інакш звязаныя з аднаўленнем нашай незалежнасці, ці спрыялі ёй, і паколькі ўжо прайшоў той час, калі ў гэты дзень ладзіліся шматтысячныя дэманстрацыі, то гэта адзін з такіх фарматаў, які прымальны менавіта для гэта пары года.
Дэкларацыя аб дзяржаўным суверэнітэце Беларусі была прынятая Вярхоўным Саветам БССР 27 ліпеня 1990 года. А ўжо праз год, пасля правалу путчу, 25 жніўня 1991 года гэтаму дакументу быў нададзены статус канстытуцыйнага закону.
Поўны матэрыял слухайце ў далучаным гукавым файле:
Павел Генадзіч, Беларускае Радыё Рацыя
Глядзіце таксама
