“Тунеядцы” і дармаеды
А я дык нават узрадаваўся, як даведаўся, што наша краіна абвясціла новы этап барацьбы з чарговай катэгорыяй сваіх грамадзянаў. На гэты раз бой распачаты з дармаедамі. Ці як іх называюць самыя змагары з гэтай з’явай – з “тунеядцамі”.
Тут відавочна чарговае непаразуменне ў глыбінным значэнні слоў, звязанае ўсё з тым жа двухмоўем. Бо калі заканадаўцы, сённяшнія беларускія рускамоўныя парламентарыі, статус якіх ставіць пад сумнеў уся тая частка планеты якая сапраўды мае даўнішнія традыцыі парламентарызму ўжываюць паняцце “тунеядзец”, яны аніяк не адносяць яго да сябе любімых. Бо афіцыйна яны нібыта маюць легальнае месца працы і заробку. А вось карысць яны прыносяць свайму народу на гэтым месцы, ці шкоду, гэта ўжо справа на іх думку дзесятая.
“Тунеядцамі” яны лічаць не сябе, а тую частку сваіх суайчыннікаў, якія гарбацяць на свае сем’і там, дзе могуць знайсці больш-менш прыстойны заробак не ўблытваючы сваё сумленне ў фальш і падман выбарчых кампаній. І тут нашым законнікам вельмі спатрэбілася іх любае двухмоўе, ці калі быць больш дакладным, то поўнае выцясненне беларускай мовы з законатворчага працэсу. Бо на беларускую мову слова “тунеядзец” перакладаецца як дармаед. А ці можна назваць дармаедам чалавека, які ўвесь час цяжка працуе на свой хлеб, корміць і апранае свае сем’і, дапамагае выжыць сваім блізкім? А вось “тунеядцам” можна. Корміш сям’ю ці не, а не маеш афіцыйнай па закону, і прыгоннай па паняццю працы, то ты ўжо і “тунеядзец”.
Праўда, пастараўшыся, можна развагі павярнуць так, што пад паняцце “дармаед” хіба што больш падпадаюць акурат тыя, хто седзячы ў цёплых парламенцкіх крэслах і атрымліваючы някепскія дзяржаўныя заробкі так і не змаглі прыдумаць што-небудзь больш-менш дзеючае для папаўнення бюджэту, акрамя барацьбы з “тунеядствам”. А яшчэ ў дармаеды можна было б залічыць і тых гора-эканамістаў з міністэрскімі заробкамі, хто такія ідэі падкідвае выканаўчай уладзе, распісваючыся тым самым у сваім бяссіллі і канстатуючы наглядна факт, што ў іх галовах надышоў крызіс хоць якіх-небудзь адэкватных ідэй. Але хто з іх нашы разважанні бярэ да ўвагі.
Затое ў апазіцыі нарэшце з’явіцца мажлівасць пагаварыць з сваім народам. Ура, віват і яшчэ раз ура! А то як хадзілі апазіцыянеры па хатах, тлумачылі важнасць наведаць выбарчыя дзяльніцы і пракантраляваць справядлівасць выбараў, то некаторыя іх суайчыннікі, ладуючы свае машыны кантрабандай ці збіраючыся на будоўлю за мяжу казалі, што ім грошы зарабляць трэба. І што яны не збіраюцца губляць свой час каб не толькі на выбары хадзіць, але і слухаць апазіцыйных агітатараў. Вось цяпер паслухаць прыйдзецца. Бо пад панятак “тунеядцы” патрапяць і тыя, і другія. І сядзець хіба што будуць у адной камеры. Ура яшчэ раз. Нарэшце апазіцыя з народам.
Ну а доўгімі зімнімі начамі апазіцыянеры нарэшце атрымаюць мажлівасць распавесці сваім суайчыннікам, якім чынам тыя сталі “тунеядцамі”. І ў чым розніца паміж “тунеядцам” і дармаедам. І пра тое, што на заробленыя за мяжой грошы, нашы “тунеядцы” далі сваёй краіне значна большы прыбытак, чым тыя, хто іх арыштоўваў, судзіў і садзіў. Бо будавалі на тыя грошы хаты сваім дзеткам, куплялі беларускі цэмент і цэглу, плацілі страшэнныя кошты ў казну за растаможку замежных машын, набывалі для сваіх дзетак у беларускіх крамах хлеб, яйкі, малако а бывала і мяса. А для сябе і акцызную гарэлачку, каб седзячы за кілішкам з такім жа працавітым, але мала палітычна актыўным сябруком зацягнуцца зноў жа акцызнай і звышпрыбытковай для беларускага бюджэту цыгарэтай паразважаць пра свой гаротны лёс ды параіцца, куды яшчэ можна рвануць на годзік паўтары, каб не бачачы свету белага папрацаваць сваім мазалём ды зарабіць яшчэ крыху. Зарабіць каб зноў аддаць тыя грошыкі у беларускі дзяржаўны ўніверсітэт за вучобу любай дачушкі ці сына. Каб тыя ў людзі выбіліся. Ці хаця б каб сталі такімі ж “тунеядцамі” як бацька. Але не дай Божа не такімі, як тыя, па чыёй міласці яны нікім іншым, акрамя як “тунеядцамі” стаць не могуць.
Віктар Сазонаў