Выстава памерлых
Бачыла сон, што робім выставу фотаздымкаў Уладзіміра Сапагова.
І ўсё рыхтуем.
І тут ў сне я даведваюся, што ён жывы. Знаходжу яго ў зусім малым спарахнелым дамку.
Ён спіць, накрыўшыся нечым незразумелым – ці то адзенне, ці то вельмі старая коўдра.
Але чыста паголены – як толькі пагаліўся. Я кажу яму пра выставу і прапаную разам рабіць. Ён радуецца і кліча сяброў – яны дзіўныя ўсе.
У іх абліччы тая самая паголенасць, але самі ўсе шэрыя і растрапаныя.
Яны кажуць, што ўсё зробяць самі. Але калі прыходжу на выставу…
А я ніяк не магу трапіць. на месца выставы – пра розных прычынах: то губляю пляцак з адзеннем, то блукаю. Калі прыходжу – бачу – Сапагоў з сябрам на адным баку вуліцы – і нешта кажуць у мікрафон – махаюць рукамі, а публіка з іншага боку дарогі.
Едуць машыны па дарозе. Шум.
Нічога не чуваць Ні слова не разабраць.
І я перабягаю дарогу і сваруся; „Як так можна, дзе выстава”. Сапагоў кажа: „там”. Мы ідзем да дамка, на якім замок. Я пачынаю крычаць: „вы што нічога не зрабілі?”. Усярэдзіне дамка пыл – на падлозе раскладзеныя фотаздымкі – гэта літаратары беларускімя, акторы і краявіды.
Між тым, мы сапраўды робім выставу Уладзіміра Сапагова „Курапаты 1989”.