Хвароба
„Ну, што ты сердзiшся на мяне, я табе хваробу дала? – кажа жонка мужу ў бальнiцы. – дык што мне цябе да дому забiраць памiраць, каб мяне пасля за шкiркi узялi?”
Мову перадаю слова ў слова.
І муж і жонка з-пад Мазыра.
Хто „возьме за шкіркі” жонку, калі яна забярэ мужа да дому паміраць – загадка.
І нават не мова здзівіла, а падыход: „не я табе хваробу дала”.
Здзівіла і сама думка, што хваробу нехта можа „даць”.
Гэта сусед майго таты па палаце – цяжка хворы, увесь час просіцца да да дому, але яго не забіраюць, ляжыць ён „платна”.
Жонка кожны раз, калі прыязджае распавялае, што і ёй нялёгка прыехаць у Гомель, што перад маршруткай яна яшчэ гародам займалася, Што ўстала ў чатыры раніцы.
Мой тата выпісваецца з бальніцы, я дапамагаю збіраць рэчы.
- Мыла ваша? – звяртаецца да мяне жонка суседа па палаце.
Мыла ляжыць на рукамыйніку ў мыльніцы.
- Наша, але мы не будзем забіраць.
- Забірайце ўсё, усё забірайце, нічога не пакідайце ў бальніцы, каб больш сюды не вяртацца. Мой муж пакінуў усё сваё адзенне ў бальніцы. І ўсё.
- А вы не забралі?
- А мяне там не было, каб забраць.