Ахвяра рабавання
Сёння ўспомнілася гісторыя, якую апавядаў мой бацька. Калі маці ўключалася ў размову, бацькі перабівалі адзін аднаго, кожны ўносіў свае дэталі ў гісторыю, ад чаго яна здавалася яшчэ цікавей.
Тысяча дзевяцьсот дзевяноста восьмы год. Украіна. Ялта. Мама і тата, якія вырашылі пачаць сумеснае жыццё ў гэтым цудоўным горадзе. Адным з сямейных рытуалаў быў нядзельны паход таты на рыбны рынак. Здзейсніўшы ўдалыя пакупкі, у прадчуванні мамчыных захопленых выклікаў і хвалы («какой крепкий хозяйственник!»), бацька паставіў пакет з пакупкамі на асфальт і пачаў паліць… У працэсе палення бацька мог адключацца ад знешняга свету, цалкам засяродзіўшыся на думках. Натуральна, ён не заўважыў невялікага ажыятажу вакол пакета з рыбай. Раптоўны гук вывеў тату з нікацінавага трансу: велічэзная чорная пачвара з абгрызанымі вушамі, паламаным кончыкам хваста, да таго ж, аднавокі (мабыць, быў удзельнікам баявых дзеянняў), бурчаўшы, змагаўся з рыбіным хрыбтом. Ад нечаканасці, а можа ад цікаўнасці, тата не стаў умешвацца ў працэс.
Нарэшце хрыбет быў пераможаны і трафей у выглядзе вялізнага рыбінага хваста быў узяты ў зубы і горда забраны ў кардонную скрынку, якая знаходзілася ў двух метрах. З велізарнай цікавасцю бацька зазірнуў у скрынку. Аказваецца, пачвара банальна прыцягнула ежу свайму кацяняці. Прадавачка рынку, якая праходзіла побач, сказала, што Піначэт рэгулярна здзяйсняе крадзяжы, каб накарміць сваю маленькую дачушку Зосю.
Тата ішоў дадому ў роздумах, не ведаючы, як распавесці маці праўду, каб пазбегнуць яе праведнага гневу. Асцярогі былі марнымі – мама рагатала да істэрыкі і называла тату ахвярай рабавання. Аказваецца, нават злачынства мае высакародныя мэты, асабліва ў выкананні жывёлаў. Дарэчы, крымінальны кодэкс на іх не распаўсюджваецца.