Жыццё і валейбол
Становяцца два чалавекі ў розных кутах спартовай залі і пачынаюць гуляць у мяч – пасаваць яго адно аднаму.
Гэта размінка.
Прыцягальная карцінка для тых, хто заходзяць у залю. Да гульцоў далучаюцца людзі – ужо не так часта мячык трапляе ў рукі, гульня працягваецца. І не важна, хто пачаў і для чаго.
Са студзеня 1980 года я займалася валейболам.
Валейбол – гульня па правілах.
Гуляць можна ў любую гулью, калі ведаеш правілы
У валейболе шмат доводзіццв падаць.
Мы шылі сабе накаленнікі з эластычных бінтоў і паралонам унутры.
Падзенне – было такое практыкаванне на трэніроўках.
„50 падзенняў”, – казаў трэнер, і мы падалі.
Падзенне выглядае страшна для гледача, але. калі добра натрэніравацца – не балючае і не траўматычнае.
– У валейболе, як і ў дзю-до, падзенне базавы элемент, – кажа сябра.
– Я гэта базавы элемент добра засвоіла.
– Таму й гуляеш дагэтуль.
– У мяне яшчэ былі добрыя падачы і кепскія блокі – улятала ў сетку.
– Над блокамі трэба працаваць.
– Асабліва над псіхалігчнымі локамі – цяпер самы час працягнуць трэніроўкі.