Нябачная мяжа
Бывае, што прыязджаю ў Воршу а трэцяй ночы.
У свеце людзей гэта дурны час – на вакзале ўжо няма знаёмых таксістаў і перапынак у абменніку.
І ў гэты ж час назіраю прыродныя з’явы, якія без людзей. на нашай вуліцы, што збягае да Дняпра.
У канцы вуліцы, амаль на беразе, каля апошняга дому – ліхтар – ён асвятляе завяршэнне вуліцы, як сцэну.
Ноч.
Іду з гары.
Бачу, як дарогу перабягае вожык – ад суседзяў Баркоўскіх да нашага панадаворку.
У святле ліхтара вожык адкідвае цень і выглядае, як дзікаабраз
Перабягае вуліцу.
І ўсё спакойна.
За вожыкам з’яўляецца шэры кот Баркоўскіх.
Кот даходзць да сярэдзіны вуліцы, пераступае нябачную мяжу, і з нашай брамы на яго кідаецца кот – Катовіч, той, што ў мяне на тату, на правай руцэ.
Катовіч заўсёды сустракае мяне ноччу, як так атрымліваецца – не ведаю.
Не ведаю, і дзе праходзіць нябачная мяжа пасярэдзіне вуліцы, якую можа пераходзіць вожыкам і нельга іншым катам.