Як жывецца ў Еўропе беларусам?
Працэс эміграцыі з Беларусі набывае моц. І вядома нез’ехаўшых цікавяць пытанні, як там, у замежжы, нашым жывецца. Бо часта чуеш саркастычныя словы, маўляў, добра там, дзе нас няма.
Пра тое, як жывецца ў Еўропе беларусам, наша журналістка распытала Ганну Корэс Фінотту:
РР: Спадарыня Ганна, скажыце, калі ласка, наколькі беларусам цяжка прыжывацца на Захадзе. Усё ж такі менталітэт беларусаў адрозніваецца ад еўрапейскага.
Ганна Корэс Фінотта: Канешне, адрозніваецца. Напачатку было цяжка. Але я прыехала ў 17 гадоў, таму для мяне было трошку лягчэй. Я пачала вучыцца. Закончыла вышэйшую адукацыю. І знайшла вельмі многа добрых людзей. Але я лічу, калі людзі з’язджаюць з Беларусі за мяжу ў сталым узросце, з адукацыяй, з сям’ёй, то ім даволі цяжка знайсці сваё месца тут.
РР: Вы атрымалі вышэйшую адукацыю ў Еўропе?
Ганна Корэс Фінотта: Так, я атрымала дзве вышэйшыя адукацыі – бакалаўра і магістра ў Еўропе. І таму магу працаваць без праблемы ва ўсёй Еўропе.
РР: Якую спецыяльнасць вы набылі ў еўрапейскіх вузах?
Ганна Корэс Фінотта: Па першай вышэйшай адукацыі я праграміст. А па другой адукацыі – фінансіст.
РР: Як вы трапілі ў Мюнхен?
Ганна Корэс Фінотта: У Мюнхене я жыву другі год. Але перад гэтым я жыла ў Чэхіі 12 год. Вучылася, жыла, працавала і атрымала грамадзянства.
РР: Вы замужам за еўрапейцам?
Ганна Корэс Фінотта: Мой муж гішпанец. Мы пазнаёміліся, калі навучаліся разам.
РР: На якой мове мы кантактуеце ў сям’і?
Ганна Корэс Фінотта: Па-ангельску.
РР: Забываеце беларускую?
Ганна Корэс Фінотта: Забываю. Таму што я размаўляю па-чэшску, размаўляю па-нямецку, па-ангельску. Шмат слоў забыла беларускіх. І таксама шмат камунікую з расейскамойнымі людзьмі. І беларускай мовай карыстаюся рэдка. Пачала ўжо забываць. На жаль, і беларусы, якіх я сустракала ў Еўропе, яны таксама размаўлялі па-расейску. Рэдка з кім пагаворыш на беларускай мове.
РР: А беларусаў сустракалі шмат?
Ганна Корэс Фінотта: Не. За 13 з паловай гадоў толькі пару чалавек. Большая колькасць людзей, якіх я сустракала, былі расейскамоўныя, але не беларусы. Тут беларусаў мала – і ў Чэхіі, і ў Мюнхене.
РР: Што вы можаце сказаць пра тых беларусаў, якіх вы сустракалі? Ці пасябравалі, ці надалей сустракаецеся? Ці ёсць у вас агульныя інтарэсы?
Ганна Корэс Фінотта: Толькі з адной дзяўчынай да гэтага часу сустракаюся, а з іншымі вучыліся разам, але калі вучоба закончылася, яны зніклі з майго далягляду.
РР: Можна сказаць, што беларусы не дружныя ў замежжы?
Ганна Корэс Фінотта: Магу сказаць, што кожны сам за сябе. Такі дэвіз беларускі, на жаль.
РР: А як вы заўважалі за іншымі нацыянальнасцямі?
Ганна Корэс Фінотта: Напрыклад, украінцы, яны разам заўсёды, як я бачу. Русейцы таксама кожны сам за сябе. Але між сабой яны больш дружныя, чым беларусы. Сустракала добрых людзей беларускіх, але зараз у мяне іншае жыццё, я ўжо не жыву ў Чэхіі, яшчэ тут не набыла сябровак- белрусак. Пазнаёмілася ўжо, але не на сяброўскім узроўні.
РР: Як вы трапілі на вучобу?
Ганна Корэс Фінотта: У тыя гады можна было яшчэ паехаць на моўныя курсы, і навучацца потым было лягчэй. І лягчэй з’ехаць было з Беларусі. І бацькі дапамагалі, калі я навучалася. І хацелі, каб я засталася жыць у Еўропе.
РР: Звычайна бацькі хочуць, каб дзеці побач жылі. А вашыя захацелі, каб вы жылі далёка, у Еўропе.
Ганна Корэс Фінотта: Таму што яны хацелі для мяне лепшай будучыні.
РР: А што ў Беларусі гэтай будучыні няма? Вы ж атрымалі еўрапейскую адукацыю. Маглі б вярнуцца дадаму.
Корэс Фінотта: Я лічу, што добрааплочваемай работы тут я б не знайшла. Ну і таксама еўрапейскую адукацыю не цэняць у Беларусі.
РР: Пры якіх умовах вы маглі б вярнуцца ў Беларусь?
Ганна Корэс Фінотта: Ужо не ведаю. Езджу дахаты толькі да бацькоў. Але ўжо маё жыццё і сям’я там.
Цалкам размова:
Беларускае Радыё Рацыя
