Вершы са Смаргоні
Няпроста быць паэтам у невялікім горадзе… Быць непадобным на іншых заўжды няпроста і… цікава! Цікава распавядаць свае гісторыі свету, жывучы ў правінцыі, будучы жанчынай, паэткай і трохі – мастаком. Маляваць словамі жыццё. Распавядаць пра цудоўных людзей, якіх ніхто не зможа ўбачыць без тваіх словаў, без твайго іх бачання, а яны ж вартыя таго, каб быць, заставацца ў нашай прасторы.
а я ведь старалась из последних сил
всех поместить в объектив
насколько это возможно в условиях сцены
после концерта
возвращая фотоаппарат говорю:
— Там только рука это самое…
Но не договорила всё равно бы никто не услышал
шумно там было очень
и подумала что дело не в руке а вообще
свет вот этот
и чистый-чистый жёлтый
деревянный пол этот ровный.
Таня Скарынкіна – паэт і эсэіст. Пэўны час яна жыла ў Партугаліі, а потым вярнулася ў родную Смаргонь, прыхапіўшы з сабой трохі мора і сонца. Была кніга эсэ на беларускай мове і шмат кніг вершаў – па-расейску. Апошняя кніга Скарынкінай “И все побросали ножи” атрымала прэмію Андрэя Белага ў намінацыі “Паэзія”. Таніны вершы – быццам паветра. Яны пра ўсё… І яны пра нас, пра нашы мясціны.
У тёти Яди утром раз просыпаюсь в прошлую пятницу
и тётя Ядя как раз пришла будить меня к завтраку
накануне к ней приехали родственники из Польши
один с аккордеоном
играет слышно из кухни
«расцветали яблони и груши».
А утро солнечное такое
дверь на двор распахнута
и солнце оттуда такое
и лучи попадают
на икону Матки Боскай Вострабрамскай.
Няпроста быць паэтам, але падчас у Беларусі не магчыма паэтам не быць. Нацыя паэтаў?