Валянцін Дубатоўка: Літаратурны працэс Гарадзеншчыны жывы
Літаратура, як выказніца роднага слова, – жывая. Нават у час ліхалецця выйшаў чарговы нумар літаратурнага альманаху Гарадзеншчыны «Новы Замак»! Наш карэспандэнт пагутарыў з гарадзенскім пісьменнікам Валянцінам Дубатоўкам пра гэтую падзею.
PP: Як гарадзенскія пісьменнікі пачуваюцца ў сувязі з новымі варункамі сваёй выдавецкай, творчай дзейнасці пасля закрыцця іх арганізацыі – Саюза беларускіх пісьменнікаў?
Валянцін Дубатоўка: Выйшаў чарговы нумар альманаху «Новы замак». Гэта падзея для Гарадзеншчыны, ну і для Беларусі таксама. Справа ў тым, што ўявіце сабе: адыходзяць у лепшы свет нашыя вялікія літаратары, маю на ўвазе гарадзенскіх, маладыя таленавітыя мусяць уцякаць, бо сітуацыя вельмі кепская, а альманах выходзіць. Па сутнасці, трывае гарадзенскі літаратурны працэс. І нічога з гэтым зрабіць не могуць. Ні людзі, ні ўлады, ні хто іншы. Альманах выйшаў. Гэта вялікая падзея, таму што амаль усё пазачынялася, усе паўцякалі, а людзі пішуць, людзі друкуюцца, з’яўляюцца новыя аўтары, новыя творы. І гэта вельмі добра. Гэта паказчык таго, што жыццё ўсё ж такі не памерла, як хацелася некаторым. Таму вялікая падзяка менскаму кіраўніцтву – прафесару і доктару навук Алесю Пашкевічу, пісьменніку Барысу Пятровічу, ну і самую асноўную працу зрабіў наш кандыдат культуралогіі Янка Трацяк. Наш альманах – гэта адбітак усяго рэгіянальнага літаратурнага жыцця, але ўсё ў альманаху сфармавана, задумана і расстаўлена галоўным рэдактарам. Янка Трацяк у нас галоўны рэдактар, таму яму вялікая падзяка.
РР: Вы ўжо напэўна чыталі гэты нумар, якая яго тэматыка, з чым яна звязаная, якой тэмай пранізана выданне?
Валянцін Дубатоўка: Альманах носіць адбітак нашага складанага часу. Адлюстраваны падзеі, якія наўкол адбываюцца. Апошнім часам у нас стала няшмат паэзіі. Паэзія крыху адышла ў бок. Відаць, эмацыйна людзі патушаныя. А вось прозы багата. З’явіліся добрыя аўтары, якія нядаўна толькі пачыналі друкавацца. Напрыклад, лідскі гісторык Леанід Лаўрэш. Ён піша нон-фікшн, такая гістарычная літаратура. Ён у нас друкуецца другі раз. У Міхася Зізюка вельмі ўдалы твор атрымаўся – «Браты». Як заўсёды Альжбета Кеда прадстаўлена. Але я хачу сказаць канцэптуальна. У нейкім сэнсе я баяўся, што пасля падзеяў 2020 года, пасля таго як шмат людзей з’ехала, то пісаць будуць менш, альбо творы будуць аднабакова песімістычныя, але атрымалася ўсё наадварот. Усё ж такі жыццё працягваецца. І я гэтаму вельмі рады.
Цалкам размова:
Беларускае Радыё Рацыя
