Пра дэрусіфікацыю
У гэтым месяцы ў Вярхоўную Раду Украіны быў унесены законапраект аб дэкаланізацыі тапаніміі. Гаворка ідзе аб забароне згадкі ў назвах геаграфічных аб’ектаў Украіны назваў гарадоў, дат, дзеячаў, гістарычных падзей дзяржавы-агрэсара або звязаных з ёй паняццяў. Пад «гарачую» руку могуць патрапіць і назвы, звязаныя з саюзнікам РФ – Беларуссю. І калі некаторыя тапонімы павінны быць перайменаваны ў абавязковым парадку: напрыклад, вуліца Маскоўская і Ленінградская ёсць у кожным абласным цэнтры, то з беларускімі назвамі не ўсё адназначна.
Тым больш, што беларуская дыяспара ва Украіне – адна з найбуйнейшых, шмат беларусаў уцякала ад злачыннага рэжыму так званага прэзідэнта, і ёсць шмат беларускіх добраахвотнікаў, якія разам з украінскімі вайскоўцамі абараняюць краіну ад маскоўскай арды. З помнікамі дзеячам расейскай культуры таксама складаная сітуацыя. Тут падзяліліся меркаванні не толькі ў прадстаўнікоў улады, але і ў жыхароў гарадоў і вёсак: нехта адабрае, нехта абураецца. Пакуль дасталася толькі Пушкіну, чые помнікі ўжо знеслі ў некаторых гарадах.
Многія прыводзяць прыклад: Германія спарадзіла нацызм і Гітлера, але яна і падарыла свету Баха і Гётэ, Дзюрэра і Братоў Грым. Ці закране дэрусіфікацыя Нацыянальную музычную акадэмію Украіны ім. Чайкоўскага – невядома. А тое, што закране дзяржаўны і мясцовыя бюджэты — нават да варажбіткі не хадзі. Хаця дэрусіфікацыя таксама павінна адбыцца ва ўсіх кірунках жыцця ўкраінскага грамадства. І ў эканоміцы, і ў палітыцы. Толькі разумней было б гэта ажыццявіць пасля заканчэння вайны.
І хацелася б спадзявацца, што вуліцам Беларускай, Мінскай, Гомельскай, Брэсцкай ва Украіне – быць.