Ілюзіі тут паміраюць хутка
У пачатку 2020 беларускія пацыенты са складаным генетычным захворваннем – СМА (спінальная мышачная атрафія) – размясцілі ў інтэрнэце петыцыю з заклікам падтрымаць хворых дзяцей і дарослых у жаданні мець лекі, якія ўжо некалькі год ратуюць жыццё і здароўе замежных пацыентаў.
Петыцыя атрымала шырокі розгалас у СМІ, была горача падтрыманая многімі беларусамі і паляцела далей, у адпаведныя інстанцыі. У прыватнасці, трапіла на стол тагачаснага міністра аховы здароўя спадара Караніка. Гэта быў самы пачатак года, і такія “ньюс-мейкеры” як каронавірус і прэзідэнцкія выбары былі яшчэ дзесьці там, за даляглядам, яны яшчэ не валодалі сэрцамі і розумамі людзей.
І бацькі хворых на СМА дзяцей мелі надзею, што новы і прагрэсіўны (так здавалася!) міністр з рэпутацыяй таленавітага хірурга пачуе і прыслухаецца. Была надзея, што пацыенты атрымаюць лекі, як у суседняй Польшчы. Мы не будзем раўняцца на Штаты і Германію. Маем больш рэальны прыклад побач – Польшчу. І што сказаў па тэме міністр? Назваў рэальна працуючы, зарэгістраваны прэпарат “эксперыментальным” (зазірнем наперад – ён і да ковіду паставіўся несур’ёзна!) Надзея памерла даволі хутка, а потым прыйшоў новы вірус, прайшлі выбары, распачаліся рэпрэсіі, арышты…
І пакуль гэтаму ўсяму не бачна канца і краю, а дзеці і дарослыя, хворыя на СМА, засталіся сам на сам са сваёй бядой. Добра, што побач ёсць родныя людзі і неабыякавыя медыкі, але і тут сітуацыя пагаршаецца. Ужо не адзін доктар трапіў у пастку сваёй неабыякавасці. Штрафы, арышты, суткі, звальненні. Гэта ж так проста – не працягнуць кантракт высокапрафесійнаму артапеду або неанатолагу з неабыякавай грамадзянскай пазіцыяй. Грамадзянская пазіцыя – вельмі непрыемная “пабочка” для чыноўнікаў малых і вялікіх. Яны ж павінны маўчаць, калі другіх б’юць, праўда? То маўчыце і сядзіце ціха, медыкі і пацыенты. Ніякай палітыкі. У вас дзеці і ім тут жыць… Не вельмі добра і не вельмі доўга.
Беражыце сябе і сваіх блізкіх. У прыватнасці, не стварайце палёгкі для бюджэту.