Дэтэктыў
А шостай раніцы прачынаюся ад тэлефоннага званка на мабільны. Нумар не вызначаны. Не паспеўшы нічога сказаць, чую:
– Мама, я трапіў у бяду. Выпадкова штурхнуў чалавека, той упаў, стукнуўся галавой аб камень і памёр на месцы. Сабраліся людзі, выклікалі паліцыю. Зараз я ў аддзяленні. Мне пагражае турма. Я нічога не магу давесці. Усё гэта суправаджаецца хліпаннем і трагічным голасам. Раптам трубку бярэ так званы «паліцэйскі»:
– Жанчына, вашаму сыну прад’яўлена падазрэнне ў наўмысным забойстве. Больш за тое, у яго кішэні было знойдзена рэчыва белага колеру. Паводле папярэдняй версіі – наркотыкі. Рэчыва адпраўлена на экспертызу. Кваліфікуюцца дзва цяжкіх артыкулы крымінальнага кодэксу. Тэрмін пазбаўлення волі – да 15 гадоў. Магчыма, і больш. Так што ваш сын выйдзе на волю ўжо ў сталым узросце. Яго віну будзе лёгка давесці, таму што ўсё гэта адбылося пры сведках. Але ў вас ёсць магчымасць усё вырашыць са сваякамі чалавека, які загінуў ад рук вашага сына. Патрэбна матэрыяльная кампенсацыя. Тады артыкул аб наўмысным забойстве будзе перакваліфікаваны на артыкул аб самаабароне. У такім выпадку, абыдземся ўмоўным тэрмінам.
Я імгненна ўключаюся ў гульню. Але мне не даюць ўставіць слова. «Паліцэйскі» дыктуе мне нумар банкаўскага рахунку «пацярпелага боку» і суму, неабходную для вырашэння праблемы. Пераклад грошаў павінны адбыцца максімум цягам гадзіны, гэта значыць па гарачых слядах. Нарэшце, знайшоўшы паўзу ў маналогу, я прашу, каб слухаўку перадалі майму сыну.
– Сынок, як жа ты мог! Я ўсё зраблю для таго, каб цябе не пасадзілі ў турму. Я знайду грошы. Толькі ты забыўся адну важную рэч, якой цябе вучыў бацька – абавязкова трэба было забіць усіх сведкаў.
Вядома ж, трубку адразу кінулі. Напрошваецца пытанне: чаму ў стагоддзе высокіх тэхналогій немагчыма вылічыць тэлефонных махляроў? Колькі спалоханых бацькоў, раптам заспетых тэлефонным званком ноччу або раніцай, перавядуць грошы на банкаўскую карту злачынцаў? І, самае галоўнае, як у мяне атрымалася ў 17 гадоў выхаваць дарослага сына? Ды яшчэ і такога няшчаснага!