Сонечны калейдаскоп
Нарэшце! Вырвацца на сем дзён з кругазвароту праблем, з пыльнага гарачага горада, з краіны, чые жыхары хранічна носяць маску сумных блазнаў – ці гэта не задавальненне? Туды, дзе штодня, кругласут – свята, музыка, усмешкі, сонца, мора… І ніякія +50 па Цэльсіі не могуць перашкодзіць атрымаць асалоду ад усяго гэтага шчасця.
Як цікава назіраць за людзьмі, якія прыехалі на адпачынак у яркую і выдатную Турцыю. Не выключаю, што я таксама магла стаць аб’ектам назірання некаторых людзей. Не пярэчу! Спакойныя, узважаныя, беласкурыя – немцы. У меру шумныя, пастаянна ўсмешлівыя і гаварлівыя з усімі астатнімі адпачывальнікамі – беларусы. Сем’і з малюсенькімі дзецьмі і купай цацак (увесь арсенал, прывезены з дома), бутэлечкі з пустышкамі, надзіманыя кругі, на якія ўвесь час натыкаешся, гуляючы па тэрыторыі гатэля, – украінцы. Не ў меру шумныя, пастаянна хмельныя, тыя, хто ўвесь час лаіць бармэна за тое, што налівае не поўную шклянку, тыя, што жуюць, матляюцца ў басейне (навошта нам гэтае мора!) – рускія. Тыя, якія сядзяць парачкамі, ляніва пацягваюць Эфес, якія размаўляюць напаўголас і глядзяць толькі адзін на аднаго (нас двое ў Сусвеце!) – палякі. Восем-дзесяць чалавек, у аднолькавых майках, у аднолькавых акулярах (усе тры пакаленні адной сям’і – браты-блізняты!) – англічане. І пачынаю выбудоўваць у галаве сюжэты, прыдумляць ім біяграфіі, прадстаўляць іх у старасці і ў маладосці. І ўсмяхаюся сама сабе ад гэтых думак. А нехта, чыім аб’ектам назірання, магчыма, стала я, думае: дзяўчынка з усмешкай ідыёта на твары ў перыяд летняга абвастрэння…