Ці тых трэба баяцца?
Практычна штодня ва ўкраінскіх СМІ з’яўляецца інфармацыя аб мініраванні розных аб’ектаў. Толькі за тыдзень у розных рэгіёнах Украіны зафіксавана каля ста ілжывых паведамленняў. Ілжэмінёры любяць буйныя гарады, даючы пастаянную магчымасць спаборнічаць, напрыклад, Кіеву і Харкаву, Адэсе і Львову. Больш модна «мініраваць» вакзалы, станцыі метро і гандлёвыя цэнтры, менш – навучальныя ўстановы, яшчэ менш – бальніцы. Затое выдасканаленей і цынічней. Які ж кайф адчувае тэлефонны тэрарыст, калі ўявіць, як сутаргава эвакуююць са стацыянара пасляаперацыйных хворых! На шчасце, выбухоўку не знаходзяць, але шкода ад падобных паведамленняў – і маральная, і фінансавая – даволі значная. Па статыстыцы, галоўнымі мінёрамі з’яўляюцца людзі пад уздзеяннем алкаголю ці наркотыкаў. Чалавек знаходзіцца ў стане змененай свядомасці і мае патрэбу ў такім выхадзе агрэсіі. Альбо элемэнтарнае хуліганства: а што адбудзецца і як будуць рэагаваць, калі я гэта зраблю? Пры гэтым ён упэўнены ва ўласнай беспакаранасці, дастаткова толькі знішчыць тэлефон і сім-карту, з якой зроблены званок. Аб сістэме адсочвання ніхто не задумваецца. Калі казаць пра дзіцячае хуліганства, а яно, у асноўным, тычыцца лжэмініравання школ, то тут прычыны на паверхні: альбо сарваць заняткі, альбо паказаць бясстрашнасць перад сябрамі і тым самым умацаваць аўтарытэт. Ёсць псіхічна нездаровыя лжэмінёры: тыя, хто не ставіць мэту – нанесці ўсвядомленую шкоду.
Яны толькі агучваюць небяспеку, якая невядомым чынам стала ім вядома. Ёсць невялікі працэнт пакрыўджаных мсціўцаў: пакараць свайго працадаўцу, каб той пацярпеў страты, правучыць прадаўца, які нахаміў у гандлёвым цэнтры, паралізаваць працу чыгуначнага вакзала, бо яго нібы не захацелі прапусціць без чаргі да касы. І, нарэшце, палітычнае лжэмініраванне, калі паступаюць паведамленні аб узрыўчатцы на выбарчых участках з мэтай уплыву на ход і вынікі выбараў. І якімі б ні былі прычыны і кантынгент ілжэмініравання, дзяржава павінна адлоўліваць такіх «дзеячаў» і ўзмацняць жорсткасць пакарання за падобныя фокусы.
Але, што самае галоўнае, сапраўдны тэрарыст – першы, хто не зацікаўлены ў тым, каб яшчэ да выбуху яго бомбу знайшлі сапёры.