Лакальнае жыццё
У эпоху глабалізацыі лакальнасць губляе значэнне. Сталіцы, як цэнтр прыцягнення знікаюць.
З калгасаў народ па інэрцыі цягнецца ў Менск, а з Менску людзі раз’язджаюцца па хутарах і малых гарадах.
Кажуць, у Халопенічах нічога не адбываецца. Адкуль вы ведаеце, што не адбываецца? Возера Сялява – там штогод на Выспе… археалгічныя раскопкі і культурные імпрэзы, там над возерам спявае Сяржук Доўгушаў і гучыць сапелка – беларускі загадкавы інструмент. А яшчэ Халопенічы захаваліся з часоў дзяцінства Адама Багдановіча – цалкам можна знайсці ўсё, пра што напісана ў мемурах Адама Багдановіча пра канец 19-га стагоддзя. Самая цікавая экскурсія на якой я была – Халопенічы пад аповеды Андрэя Аляхновіча.
А пра змрочныя і дэпрэсіўныя рэгіёны – гэта стэрэатып, цяпер, невялікія беларускія гарады вельмі цікавыя, бо калгаснікі не едуць туды, а адразу прамуюць на Менск.
А Менск адпаведна ператвараецца ў вялікі калгас. Любыя культурніцкія імпрэзы збіраюць ў рэгіёнах людзей у разы болей, чым у Менску.
Ці ездзілі вы на фестываль у Лепель „У госці да Лепельскага Цмока” Там вельмі цікавая атмасфера. На ўзроўні адчуванняў.