„На што не спадзяешся”
„Што было, што будзе, на што не спадзяешся”, – менавіта так раскладвала бабуля маёй аднагрупніцы карты для варажбы.
Па-беларуску раскладвала, хаця казала, што сама палячка, а муж яе служыў у Войску польскім. Нават здымак паказвала мужа ў польскай форме.
„На што не спадзяешся”, – самы загадкавы момант у варажбе.
А раскладваліся карты ў 1990 годзе.
Наш пяты курс, мы заканчвалі ўніверсітэт – беларускі філфак.
Першы раз актыўна ўдзельнічала ў выбарах ў 1990 года, калі Алесь Бяляцкі ішоў ў гарсавет. Паспяхова – прайшоў.
Апошні раз актыўна ўдзельнічала ў выбарах у 1995 годзе, на рэферэндме 1995 годзе і першым туры выбараў была назіральніцай ў пасёлку Прывольны.
І як не памерла ад інсульта тады – не ведаю. Шок суцэльны. Адчуванне, што ўсё рухнула.
Падчас другога туру тых жа выбараў удзельнічала ў камандзе ў Ігара Герменчука ў Светлагорску.
Раніцай пасля выбраў па тэлевізары ўбачыла, як памежны слуп Ельцын з Лукашэнкам выкопваюць на мяжы – Беларусі і Расеі. Тады было адчуванне, што ўжо ўсё. Мы там.
У 2001 і 2006 яшчэ хвалявалі выбары.
І помню надзвычайныя прыродныя з’явы.
У 2001 годзе – залева на Плошчы, так што ў момант змоклі ўсе да ніткі.
У 2006 годзе – штучны снег, пасля якога твар некалькі дзён гарэў, а трэба было працаваць – дапамагаць:- і насілі на плошчу шкарпэткі, і вялі ўлік затрыманых і размаўляла са сваякамі затрыманых па тэлефоне. А тэлефон на „Вясне” – разрываўся, ад яго немагчыма было адыйсці.
Выбары 2010 – не заўважыла – усё прайшло міма.