Прарослы пень
Думаю пра прарослы пень.
Было такое, што звалілася на беразе Дняпра вярба старая ад ветру.
Мая цётка папрасіла прыкаціць тры пні, каб у двары былі – ставіць на іх кветкі.
Мы прыкацілі.
Два пні засталіся пнямі, а трэці прарос – пусціў карэнне. І ўжо існуе ў выглялзе пня-дрэва з карэннем маладым голлем і лісцем.
Бачыла яшчэ, як прараслі парэнчы лесвіцы каля былых каталіцкіх могілак у Воршы, дзе ўзгорак як Кальварыя.
Зрабілі парэнчы, якія зазелянелі.
І на Радуніцу людзі ўзыходзяць на гару, трымаючыся за слупкі зялёным лісцем.
Некалі мяне напалохалі словы Кафкі, які параўноўваў людзей з дрэвамі, спілаванымі ўзімку, якія ляжаць і не ведаюць, што памерлі.
Прарослы пень – альтэрнатыва дрэвам, спілаваным зімой.