Я памятаю Дзяды 1988 года
Памятаю Дзяды 30 кастрычніка 1988 года, як напярэдадні ляпіла абвесткі на слупах на Кастрычнцікай і каля стадыёна „Дынама”.
У абвестцы было напісана:
Увага! Увага! Увага!
Таварыства маладых літаратараў пры СП БССР “Тутэйшыя” 30 кастрычніка (нядзеля), у 14 гадзін ладзіць Дзень памяці продкаў, мітынг памяці продкаў.
Ляпіла гумовым клеем у металёвым цюбіку, з-пад рукава ў мэтах канспірацыі.
Рукавы ангельскага палітона, прывезенага татам з Чэхаславаччыны, дзе ён тады выкладаў у Карлавым універсітэце, былі сапсаваныя ўшчэнт.
Памятаю, як выйшлі з метро Усход і пабачылі натоўп людзей з кветкамі і добра апранутых, якія рушылі ў бок Маскоўскіх могілак.
Памятаю, як Алеся Бяляцкага круцілі-затрымлівалі на скрыжаванні вуліцы Каліноўскага і праспекта Леніна.
Першы раз бачыла затрыманне па палітычных матывах.
Мы кінуліся да міліцэйскай машыны і пабачылі на вачах Бяляцкага слёзы.
Мы падумалі, што гэта ад таго, што яго збілі, бо не ведалі тады, што быў скарыстаны слезацечны газ.
Памятаю цісканіну каля Маскоўскіх могілках, як у жах успомніла пра Хадынку і пахаванне Сталіна. Мы з аднагрупніцай з Моталя Аленай Кульбедай схапіліся адна за адну, каб не зваліцца пад ногі натоўпу.
І тут жа пабачылі вадамёты.
Нешта паляцела над натоўпам, падобнае на ляльку і пачуўся крык „Правакацыя!”.