Як тануў дзіцёнак на Дняпры
27 верасня бачыла, як тануў дзіцёнак ў Дняпры.
Выратавалі.
Я думала, што гэта дзяўчынка, а на наступны дзень, мне ўдакладнілі, што гэта быў хлопчык.
У краму вырашыла пайсці па беразе. Мая цётка сказала, што там белая чапля, я вырашыла паглядзець на чаплю. Выйшла з дому – на рацэ плавалі дзеці на байдарках – па коле і смяяліся, хацела іх сфатаграфаваць, бо выглядала ўсё, як на карціне.
Прайшла да ратавальнай станцыі, прывіталася з дзяжурным на балконе.
І тут смех над вадой ператварыўся ў дзікі крык.
Перавярнулася байдарка.
Дзіцёнак пасярэдзіне ракі пачаў сыходзіць па ваду, крычаў:
„Пожалуйста помогите. Пожалуйста. Я тону, я не умею плавать”.
Дзеці плавали вакол яе на байдарках, спрабавали даць вясло, але ничога не атрымливалася.
Дзіцёнак дзіка крычаў.
З ратавальнай станцыі закрычалі ў мегафон:
„Не кричи, мы тебе поможем”.
Два ратавальникі хутка, але без панікі падбеглі да маторкі.
Дзіцёнак зусім ужо захлынаўся ў халоднай вадзе,
Без ратавальнай камізэлькі.
Маторка пад’ехала, у апошні момант, выключылі матор, каб не накрыць хваляй.
Дзіцёнка выцягнулі і павезлі на байдарачную станцыю.
А з будынку ратавальнікаў выскачыў начальнік станцыі з вёсламі, са словамі „Ё….ныя тренира”, – ён сеў у шлюпку і паплыў у бок байдарачнай станцыі.
Ратаванне гэта цуд, і майстэрства ратавальнікаў. а дзеці без ратавальніых камізэлек і трэнера, якія не ўмеюць плаваць на вадзе?
А 28 верасня над вадой цішыня – ніводнай байдаркі, ніводнага гуку – ні смеху, ні енкаў.