Баец АТА з Беларусі: З 2000 года змагаўся з рэжымам Лукашэнкі
„Пазыўны было выбраць лёгка – гэта частка майго ўкраінскага прозвішча”, – тлумачыць баец батальёна „Данбас”. Ігар атрымаў два раненні, правёў у шпіталях паўтары гады. 14 кастрычніка, на Пакрова Прасвятой Багародзіцы ён атрымаў званне Народны Герой Украіны.
У гутарцы з журналістам ONLINE.UA Ігар Кляўко распавёў, чаму ён прыняў удзел у гэтай вайне.
У Крыме з’явіліся „зялёныя чалавечкі”, і ўжо не было выбару – здзелкі з сумленнем недарэчныя!
– З несправядлівасцю трэба змагацца. Калі з ёй згаджацца, то ператворышся ў нешта тупое. А навошта быць не тым. Хто ты ёсць? Таму я з 2004 года суперажываў таму, што адбываецца ў Кіеве. Я на сваёй скуры адчуваў рэпрэсіі дыктатарскай машыны. Ломка духу чалавечага – як гэта вітаць?
[youtube id=”-s-oyt1mjdI”]
З 2000 года я быў у руху супраціву „Зубр” – мы выступалі супраць дыктатуры Лукашэнкі. А калі пачаліся пратэсты ў Кіеве, проста не мог адразу ехаць, мама цяжка хварэла.
А калі ў Крыме з’явіліся „зялёныя чалавечкі”, і ўжо не стала выбару – здзелкі з сумленнем і баявым духам недарэчныя. Прыехалі з сябрам сюды ў 2014 годзе. У складзе батальёна „Данбас” удзельнічалі ў вызваленні ўкраінскіх гарадоў. Дзякуй Богу – атрымлівалася.
З’яжджаючы з Беларусі, я думаў, што я пачынаю падарожжа вакол свету!
– Кіеў я палюбіў яшчэ з дзяцінства, калі ўпершыню трапіў сюды. Паездка запомнілася так, што ярка памятаю яе і цяпер. Заязджаючы ў горад на цягніку, я ўбачыў залатыя купалы, і гэта вельмі мяне ўразіла. Не выказаць гэта яркае дзіцячае пачуццё.
– Наколькі я ведаю, у Беларусі людзей, якія прынялі ўдзел ва ўкраінскай вайне, саджаюць у турму. Ты разумеў, што ўжо не вернешся дадому?
– Я выязджаў не з гэтай думкай. Я думаў пра тое, што пачынаю падарожжа вакол свету – так лягчэй і з роднымі развітвацца, абдымаць іх, тлумачачы, што вернешся.
У баявых дзеяннях самае важнае – гэта першы бой. Гэта напэўна ва ўсіх так.
Адна справа, калі ты вучышся страляць з аўтамата, іншая – калі ты страляеш, і ў цябе страляюць. Калі ты ў спартыўнай зале працуеш у пальчатках, і калі б’ешся голымі рукамі – розніца заўсёды ёсць. Адна справа, калі ёсць правілы, іншая – калі правілаў няма. Але, як паказаў досвед, правілы ёсць заўсёды. І перамагае не той, хто лепш навучаны, а ў каго дух чысцей. Я да першага бою сябе рыхтаваў з самага пачатку падрыхтоўкі ў Новых Петраўцах. Ці хопіць у мяне смеласці, ці хопіць у мяне духу выстаяць перад раптоўнасцю бою? Як паказаў першы бой – хапіла!
А спачатку мы прымалі ўдзел у вызваленні Славянска. Нам даручылі зачыстку Новамікалаеўкі – гэта была першая спецаперацыя батальёна „Данбас”. Нас усю ноч везлі на „Уралах”. Першы выхад, натуральна, мы набралі з сабой сухпаёў больш, чым вады. Нагрузілі столькі паек, што павярнуцца ў бок было нерэальна. Ногі зацяклі, але пад таварыша груз падсоўваець не будзеш: раптам у яго ногі зацяклі яшчэ мацней, чым у цябе, але ён проста сядзіць, маўчыць.
Мой сябар стаяў тады на раздачы боепрыпасаў – ну а што, ён не дасць сябру пару лішніх гранат?
– У Новамікалаеўцы пачаліся манеўры. Ганялі нас разоў пяць, бегалі кіламетр у поўнай экіпіроўцы. У мяне яшчэ заплечнік быў забіты патронамі і гранатамі – дадаткова. Мой сябар Арэст, царства яму нябеснае, стаяў тады на раздачы боепрыпасаў – ну а што, ён не дасць сябру пару лішніх гранат? Усяго набраў з запасам. І наогул, застацца без патронаў – гэта была самая страшная думка ў мяне. Але, дзякуй Богу, такога не было ні разу, каб патроны скончыліся, які б не быў інтэнсіўны бой, патронаў заўсёды хапала.
І вось прыехалі ў Новамікалаеўку, усе вучацца, ўсе нервовыя. Там ужо стаяла дэсантура, яны паставілі расцяжкі: меры па бяспецы лагера. І вось гэта была першая вучоба па выяўленні расцяжак – добра, што свае паставілі, і мы ведалі, дзе яны. Бо калі ідзеш па лесе ў тумане, паспрабуй заўваж – дзе гэтая струна нацягнута? Гэта быў добры досвед, станоўчы – ты рады, што ты яе выявіў, а не яна выявіла цябе.
У нас быў камандзір з пазыўным Серафім – годны воін, сур’ёзны камандзір. Ён удзельнічаў у баі пад Карлаўкай. У яго баявы дух ужо быў сфармаваны, і, гледзячы на яго, мы вучыліся – вучыліся ўспрымаць жыццё, як ён успрымае яе. Прыслухоўваліся да яго словаў, гэта вельмі цікавы досвед.
Замучылі нас моцна. Я заснуў, абудзілі: ідзем на зачыстку. І далей мы працавалі, як нас вучылі хлопцы-спецназаўцы. Ідэнтыфікавалі цэль, толькі потым прадпрымаем дзеянні. Трапіўся хлопец там адзін, мясцовы жыхар ішоў, напэўна, да сябра, дзякуй Богу, ідэнтыфікавалі, што ён без зброі.
[youtube id=”3onUopRPqcw”]
Раніцай па нас стрэліў гранатамёт – гэта як будзільнік!
– А потым быў першы бой, за які хлопцаў нават не прадставілі да ўзнагароды. Хоць гэта быў першы пераможны бой батальёна „Данбас”. У нас не было ні „двухсотых” ні „трохсотых”, але была здабытая перамога над пераважаючымі сіламі праціўніка. Ні „двухсотых” ні „трохсотых” – гэта ўжо цуд! Тым больш, мы трапілі ў засаду.
У гэты дзень ў Арцёмаўску (цяпер – Бахмут) мы толькі размясціліся, толькі заснулі, па нас стрэл з гранатамёта – гэта як будзільнік. І яны адразу сышлі з месца, адкуль зрабілі стрэл. Вось у гэты дзень і быў наш першы бой пад Зайцава. Мы суправаджалі аэравыведку, задача – забеспячэнне запуску беспілотніка. Тады беспілотнікі яшчэ былі „ноў-хаў” мы толькі чыталі пра іх у інтэрнэце – вось гэта першыя, якія з’явіліся. Нам давялося ўдзельнічаць ва ўвядзенні гэтых навінак.
Мы перасоўваліся на пікапе – колькасць групы была сем чалавек, з намі снайпер паехаў. Дзякуй Богу, усе вярнуліся жывымі. Сітуацыя стандартная: мы ішлі ў галаўной машыне, ззаду – машына выведкі. На кропцы А здзейснілі запуск, запісалі, перамясціліся. Зрабілі запіс на кропцы Б. І потым вырашылі яшчэ запісаць на кропцы А.
Перамогшы, мы спявалі Rolling Stones!
– І тут нарваліся на засаду. ДВГ засела ў лесапасадцы. Так пачаўся першы бой, да якога мы так рыхтаваліся. Дзякуй Богу, нерваў хапіла ва ўсіх. Ніхто з нас не зрабіў без каманды рэзкіх рухаў, не запанікаваў – усё было зладжана. Развярнуліся, наш кулямёт запрацаваў, усе выскачылі з машыны. Я прыгадваю, як я выскачыў, гэта нагадвала тое, як жаба скача, поўнасцю ўпаў. Развярнуўся ў кірунку да праціўніка, адкрыў агонь. Адразу зразумеў, што трапіць, страляючы лежачы, нерэальна – праціўнік быў на гары. Падняўся на калені, адкрыў агонь. Зразумеў, што трэба памяняць пазіцыю, памяняў.
Пашкадаваў, што падствольны гранатамёт у тактычным заплечніку. Гэта лішнія два кілаграмы нагрузкі на аўтамат… Перазараджаю. Я ніколі не думаў, што так хутка можна зараджаць, за долі секунды. Далей паставіў подствольнік Вог-25, стрэліў. Да мяне далучыўся Грэк, потым снайпер Сямёрка.
У кіроўцу, Лесніка (таксама беларус) тады трапіла куля, прабіла бронекамізэльку, але, дзякуй Богу, не параніла. Другая куля трапіла ў кола – яны хацелі прабіць кола, калі машына разварочвалася, тады б яна перакулілася. Але не атрымалася… З часам зразумеў, што страляю ўжо, стоячы ў поўны рост, насыпаю… Калі б не каманда „Адступаць”, думаю, усё было б яшчэ цікавей.
Гэты бой паказаў многае, паказаў, наколькі важная зладжанасць. І бой скончыўся нашай перамогай. Сепаратысты ўцяклі, нам засталіся джып Cherry і ўзбраенне. Уся пасадка была заліта крывёй. Валяліся крывавыя анучы, салон таксама быў у крыві. Машыну кінулі, пабаяліся выязджаць або пакінулі як мішэнь – каб мы па ёй стралялі, пакуль яны сыходзяць.
Быў дух перамогі, вочы свяціліся, калі з’язджалі, мы спявалі Satisfaction Rolling Stones.
