Надпісы, якія абуджаюць

Як мы раней заўважалі, беларуская міліцыя і камунальныя службы гарадоў і паселішчаў вельмі хутка рэагуюць на любыя надпісы на сценах дамоў, платоў, любых іншых агароджаў. Найбольшае раздражненне ва ўладаў выклікаюць чамусьці зусім не мацерныя словы ці нават персанальныя абразы, а надпісы, якія абуджаюць гістарычную памяць, выклікаюць пачуцці салідарнасці і падтрымкі, абуджаюць чалавечую ды нацыянальную годнасць. У любым выпадку так чамусьці ў нас апошнія гадоў 20 адбываецца.

Сапраўды, дзіўна і абуральна, але ў адрозненне ад вялізнай чорнай фашыстоўскай свастыкі, якая правісела ў цэнтры ўжо сумна вядомых „казачымі парадамі” Смалявічаў (амаль 20-тысячны горад-спадарожнік Менска) амаль паўмесяца, падобныя насамрэч важкія для беларусаў малюнкі, можна сказаць творы стрыт-арту, знішчаюцца літаральна за лічаныя дні, а можа нават і гадзіны.

Чаму гэта робіцца? Чаму мясцовыя ўлады, якія быццам бы абіраюцца на мясцовых выбарах грамадзянамі, так сябе паводзяць? Чаму такое магчыма ў нашай Беларусі?

Пытанні, як кажуць, не для фотарэпартажнага сюжэту, а для сур’ёзных разважанняў, для публіцыстыкі ці аналітыкі. Аднак і адразу, прабачце, зразумела, што ў тых умовах, калі „вялікі сусед” і эканоміка дыктуе свае прыярытэты, ва ўмовах адсутнасці рэальнага выбару і кантролю над уладаю, нам з вамі можна чакаць і не такіх яшчэ сюрпрызаў, як казачы хор ці парад на дзень горада ды ўпарта незаўважаемая ўладамі фашыстоўская свастыка ў публічным месцы!