Шматдзетнага бацьку з Берасця адпраўляюць на „хімію”
Андрэй Колас з Берасця толькі нядаўна выйшаў з-пад хатняга арышту. Але на волі прабудзе нядоўга — яму прысудзілі тры гады рэальнай „хіміі” за тое, што павесіў на дрэва пудзіла з надпісамі «скраў галасы» і «судзіў невінаватых». Андрэй больш за ўсё турбуецца за сям’ю — жонка застаецца з трыма дзецьмі і пакуль без працы.
Першы раз мужчыну затрымалі 11 лістапада — па іншай справе.
«А 5-й раніцы мне ломам пачалі ўспорваць дзверы. АМАП уварваўся ў кватэру са шчытамі, нас з жонкай на падлогу паклалі. Мне мех на галаву накінулі і звезлі ў адных шортах у РАУС. Там збівалі, спрабавалі выбіць паказанні. Казалі: «Прызнавайся, ты ведаеш у чым».
Пасля прыйшоў следчы і сказаў, што я падазраюся ў блакаванні чыгункі. Кажу: я нікуды не выходзіў той ноччу, у нас камеры на доме вісяць, запытайце запісы і пабачыце. Тым не менш мяне на трое сутак адправілі ў ізалятар у Кобрын. Трое сутак праходзяць — прыносяць пастанову аб вызваленні і новы артыкул: нібыта я паліў пакрышкі ў Берасці. Кажу: я ў той дзень таксама быў дома, запытайце запісы з камеры. Але мяне яшчэ на 10 сутак закрылі.
У бальніцу, каб зняць пабоі, мяне завезлі толькі на трэці дзень. Там зафіксавалі ўдаранасць рэбраў, верхняга аддзела хрыбетніка, голеняў, вушной ракавіны, левага вока, аняменне пальцаў рук, бо я ў кайданках правёў больш за 6 гадзін. Потым далі накіраванне на судмедэкспертызу, але дагэтуль па маёй заяве не прынята рашэнне».
Тыя 13 сутак Андрэй правёў у Кобрыне.
«У Берасці ў той дзень за блакаванне чыгункі затрымалі каля дзесяці чалавек. Нас не маглі разам трымаць, а ў Берасці, як я зразумеў, скончыліся камеры, каб нас рассадзіць. Таму некалькіх чалавек адправілі ў Кобрын. Там больш-менш цярпіма было, звычайны ізалятар: нары — дошка праз адну, але хоць матрацы былі, душ раз на тыдзень. Адзінае, што нас з Кобрына ў Берасце на допыты вазілі ў аўтазаку — а 7-й раніцы забіралі і а 8-й вечара вярталі. Амаль увесь гэты час мы ў халоднай машыне сядзелі — на паўгадзіны на допыт адвядуць, і зноў у аўтазак».
З ізалятара мужчыну выпусцілі ў статусе падазраванага, вярнулі тэхніку, якую забралі падчас вобшуку. Чаму да яго была такая ўвага, ён і сам не разумее.
«Я ні ў якіх партыях і рухах не быў, палітычнай дзейнасцю не займаўся. Так, мы кантактавалі з людзьмі ў сваім раёне, сустракаліся на суботніках, пілі чай. Чаму затрымлівалі? Як мне сказалі: «Ты быў заўважаны ў кампаніі не з тымі людзьмі».
За акцыю з пудзілам Андрэя затрымалі 4 лютага. Ён збіраўся адводзіць дзіця ў сад, калі пагрукаліся міліцыянты і запрасілі ў аддзяленне на размову. Мужчына сабраў рэчы першай неабходнасці і паехаў. Паказанні даваць адмовіўся, на трое сутак трапіў у ізалятар. А потым да суда быў пад хатнім арыштам.
«З 9 вечара да 6 раніцы я мусіў знаходзіцца дома. Не меў права прымаць гасцей, апроч родных. Было забаронена наведваць масавыя мерапрыемствы, кіно і забаўныя ўстановы, але на працу хадзіць дазволілі», — распавядае пра ўмовы берасцеец.
За вывешванне на Варшаўскай шашы манекена з пратэстам супраць фальсіфікацыі выбараў Андрэя і яшчэ дзвюх жанчын судзілі па ч.2 арт. 339 (хуліганства, здзейсненае групай асоб). Следства палічыла, што гэта было пудзіла Лукашэнкі. Да справы пракурор прыклаў званок у 102 — нібыта нейкі «жыхар» абураўся, што невядомыя вывесілі чорныя пакеты з надпісамі, і настойваў, што іх трэба расстраляць.
Суддзя Іна Клышпач палічыла, што жыхары Берасця дзейнічалі з асаблівым цынізмам і знявагай да грамадства. Жанчынам далі тры гады хатняй хіміі, Андрэю — столькі ж з накіраваннем у папраўчую ўстанову.
Мужчына перажывае, што на гэты час яго сям’я страціць карміцеля. Жонка толькі выйшла з дэкрэту. Яна, як і муж, інжынер-канструктар, але пакуль была ў дэкрэце, фірма, дзе яна працавала, збанкрутавала. Новага месца жанчына знайсці не паспела.
Малодшаму сыну Коласаў — 3 гады, старэйшаму — 11, сярэдняй дачцэ — 6.
«Мне сказалі, што праз мой прысуд да нас прыйдзе сацапека, будуць праверкі са школы і садка. Вось чакаем са дня на дзень.
Прысуд буду абскарджваць — канечне, верыцца з цяжкасцю, што нешта зменіцца. Але прынамсі я буду дома, змагу працаваць, у жонкі хоць будзе час штосьці адшукаць, каб не застацца без сродкаў да існавання».
