10 снежня Міколу Арочку споўнілася б 85
Доктару філалагічных навук, паэту, літаратуразнаўцу, перакладчыку Міколу Арочку (1930-2013) 10 снежня споўнілася б 85 гадоў з дня нараджэння.
Апошнія 20 гадоў Мікола Арочка з жонкай жыў у роднай вёсцы Вецявічы. Тут трымаў гаспадарку, пісаў творы. Ён пакінуў Мінск і вярнуўся на сваю маленькую радзіму, адкуль пачынаўся яго шлях у літаратуру.
Пасля заканчэння Азярніцкай сярэдняй школы Слонімскага раёна ён паступіў на філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, дзе, дарэчы, вучыўся на адным курсе з Нілам Гілевічам, Адамам Мальдзісам, Арсенем Лісам. Пасля заканчэння БДУ працаваў у часопісе «Сельская гаспадарка Беларусі», газеце «Літаратура і мастацтва». У 1966 годзе Мікола Арочка закончыў аспірантуру пры Інстытуце літаратуры імя Янкі Купалы АН БССР і з таго часу працаваў у гэтай навуковай установе — спачатку малодшым (1966 — 1969), пасля старшым (1969 — 1986) і вядучым навуковым супрацоўнікам (1986 — 1998). Абараніў кандыдацкую (1967) і доктарскую (1980) дысертацыі.
Вялікім укладам у беларускі эпас з’яўляюцца драматычныя паэмы Міколы Арочкі «Курганне», «Крэва», «Судны дзень Скарыны» і «Каранацыя Міндоўга». Яны прысвечаны асэнсаванню складаных старонак нацыянальна-гістарычнага развіцця, якія сталі вызначальнымі ў лёсе народа. Акрамя гэтых вялікіх паэм, Мікола Арочка выдаў дзесяткі кніг вершаў, крытыка-літаратуразнаўчых кніг, перакладаў. Мікола Арочка прымаў актыўны ўдзел у падрыхтоўцы акадэмічнай «Гісторыі беларускай літаратуры ХХ стагоддзя» ў 4 тамах 5 кнігах. Глыбокім літаратуразнаўчым аналізам вызначаюцца яго раздзелы пра паэзію 1930-х гадоў, творчасць А. Куляшова, М. Танка, В. Таўлая і іншых літаратараў. Творчая спадчына Міколы Арочкі — значная старонка ў гісторыі беларускай літаратуры ХХ стагоддзя. Уся яна — і мастацкая, і літаратуразнаўчая — з’яўляецца прыкладам сумленнага служэння пісьменніка, гуманіста, патрыёта роднай зямлі.
[Not a valid template]
Барыс Баль, Беларускае Радыё Рацыя
