Мікола Канановіч: Баршчавік, залатарнік, а між іх — чалавек…
У жніўні паэт і журналіст са Слоніма Мікола Канановіч атрымаў за сваю творчасць літаратурную прэмію імя Анатоля Іверса. З гэтай нагоды наш карэспандэнт задаў лаўрэату некалькі пытанняў.
РР: Спадар Мікола, дазвольце павіншаваць Вас з літаратурнай прэміяй імя Анатоля Іверса. Ведаем, што пісьменнікам у Беларусі сёння жывецца даволі няпроста. А як жывецца беларускаму паэту ў глыбінцы?..
Мікола Канановіч: Дзякуй за віншаванне. У беларускага паэта сёння, што ў глыбінцы, што ў сталіцы — вобмель чытача. Паэзія, наогул, элітарны жанр у літаратур свету, а ў беларускай літаратуры — асабліва элітарны, бо вельмі мала засталося носьбітаў самой беларускай мовы і яшчэ менш тых, хто чытае беларускія вершы. Але, калі зоркі запальваюцца, а вершы пішуцца, то, як нехта ўжо казаў, гэта камусьці патрэбна… Што да жыцця ў глыбінцы, то тут нічога новага: я бедным быў, я ім застаўся, нягледзячы на прэмію. А зарабляць на жыццё цяпер даводзіцца далёкімі ад літаратуры спосабамі. Зрэшты, як і раней.
РР: Што напісана ў Вас ляжыць у шуфлядзе і чакае выдання?
Мікола Канановіч: У маёй электроннай шуфлядзе цяпер ляжыць і чакае сродкаў на выданне кніга прозы “Вялікае балота”. Вялікім балотам так называецца месца ў даліне Зальвянкі за Кракоцкім лесам, што разлёгся за вёскамі Вострава, Старая Перавалока, Засімавічамі і Смаўжамі на нашай Слонімшчыне. У гэту кнігу я сабраў лепшае з напісанага мной у мастацкай і дакументальнай прозе за ўсё творчае жыццё. Засталося толькі знайсці спонсара на яе выданне. Што да паэзіі, то вершаў апошніх гадоў набярэцца ў мяне на некалькі зборнікаў, але іх выданне цяпер пад пытаннем з-за адсутнасці магчымасцяў, і ў першую чаргу, сродкаў.
РР: Аб чым Вы марыце сёння, ці ніякай мары ўжо няма?..
Мікола Канановіч: У кожным пакаленні беларускіх пісьменнікаў мары, на жаль, аднолькавыя: каб была незалежнай Беларусь, каб яна была такой беларускай, як руская Расея, як французская Францыя, ці як польская Польшча, а кожны жыхар Беларусі быў патэнцыяльным чытачом беларускага пісьменніка, бо беларуская мова для яго адзіная родная з маленства… Але наш беларускі воз і наша родная беларуская мова, літаратура і культура агулам усё недзе там — напачатку ХХ стагоддзя. Так што мары марамі, а атрымліваецца, што проста жывеш… Але і новае ў нашай літаратуры за гэты час з’явілася, як з’явілася яно і ў беларускай флоры. Пра гэта (на заканчэнне нашай гутаркі) — адзін з апошніх маіх вершаў.
Баршчавік, залатарнік —
Слоў не зналі такіх
У юначы мой ранак
Між касцоў дарагіх.
А цяпер — развялося
Ў ХХІ тут век:
Баршчавік, залатарнік,
А між іх — чалавек.
Беларускае Радыё Рацыя
