Маўчанне Захаду
Калектыўны Захад баіцца Расею.
У школе ў сваім класе больш за ўсіх я любіў такі прадмет як гісторыя.
А гісторыя такая, што ў сярэдзіне 19 стагодзя па ўсёй Цэнтральнай Еўропе адбываліся рэвалюцыі. А Заходняя Еўропа выкарыстоўвала Расею як свае ўнутраныя войскі.
У 1917 годзе Заходняя Еўропа магла дабіць расейскую імперыю, але пачасалася як лянівая котка, і дала магчымасць монстру расці далей.
Заходняя Еўропа і ЗША у 1930-х гадах баяліся Нямеччыну, таму спансаравалі СССР тэхналогіямі і грашыма. І закрывала вочы на масавыя рэпрэсіі.
І вішанька на торце – 1991 год, год паўраспаду расейскай імперыі.
Паўтарылася гісторыя з падтрымкай, хоць аслабленага монстра можна было дабіць. Як у 1917 годзе, напрыклад.
Сёння падтрыманаяя Захадам расейская імперыя зноў пагражае вайсковымі злачынствамі, якія робіць ва Украіне.
Безумоўна, тое што адбываецца ва Украіне, гэта не лакальны канфлікт.
Кожнаяя гандлярка ў краме ва ўсходняй Польшчы мусіць разумець, што яе жыццё ўжо пад пагрозай.
Але пра пагрозу яна мусіць пачуць са свайго ўлюбёнага радыё ці газэты.
Інфармацыя ў лакальныя медыя ідзе праз мясцовых палітыкаў.
Калі ты палітык за 20-40 кіламетраў ад беларускай мяжы, ты мусіш паведаміць, што на тым баку ўжо ёсць ядзерная зброя, і такая сітуацыя небяспечная для цябе персанальна, Марылька з “Жабкі” у Сувалках.
Але палітык маўчыць, бо няма калектыўнага палітычнага рашэння ні па Беларусі, ні па Расеі.
Пытанне ў тым, хто больш галоўны: лакальны палітык ці Марыля з Сувалак?
Яйка ці курыца?
Хто на каго ўплывае ў дэмакратычнай краіне: палітыкі ці выбарцы?
Маўчанне Захаду.
Вось тут і цяпер можна скончыць і з пуціністамі і з лукашыстамі. Патруціць тараканаў вайсковым чынам і забыцца на гэтую праблему.
Нерашучасць дэмакратыяў парадаксальна спрыяе новым дыктатурам.
Бо калі ўкраінцы, і не толькі яны, пачнуць вырашаць свае праблемы з Расеяй недэмакратычна, узнікне новае Сярэднявечча ў горшым сэнсе слова.
Гаворка пра той самы парадокс, калі калектыўная Нямеччына так доўга імкнулася супрацьстаяць фашызму і нацызму, што сталася галоўным спонсарам крамёўскага нэафашызму і месцамі нэанацызму.
Нельга будаваць шчасце ў сваім двары, калі ў суседнім адбываюцца страшны рэчы.
Бо людзі – гэта пчаліны рой.
Толькі разам мы можам быць калі не шчаслівымі, дык хоць хоць спакойнымі.
Беларускае Радыё Рацыя
