Расея можа паўтарыць украінскі сцэнар у Беларусі
Вайна — брудная справа. Вядомую аксіёму яшчэ раз падкрэслівае беларускі добраахвотнік ва Украіне Ян Мельнікаў. Зараз ён у адпачынку і наведвае прадстаўнікоў беларускай дыяспары за мяжой. Па дарозе з Вільні ў Варшаву завітаў у Беласток.
Ян Мельнікаў – баец Тактычнай групы “Беларусь”, адзінага беларускага фармавання байцоў-добраахвотнікаў, якія прымаюць удзел ва ўзброеным супрацьстаянні Украіны супраць Расеі. Пра вайну і людзей на вайне Улад Грынеўскі пагутарыў з Янам Мельнікавым:
Ян Мельнікаў: Гінуць як вайскоўцы, так і мірныя людзі, руйнуюцца дамы, руйнуюцца цэлыя гарады, паселішчы – страшная з’ява.
РР: Людзі не вайскоўцы, якія на вайне, як яны гэта перажываюць? Вы з імі сустракаецеся ўвогуле? Вы з імі размаўляеце?
Ян Мельнікаў: Часта сустракацца не даводзілася, асабіста я сутыкаўся толькі напрыканцы 2014 ды пачатку 2015 года, калі мы былі ў паселішчы Пескі. Мясцовыя прыходзілі да нас па ежу, мы ім давалі тое, што нам прывозілі валанцёры. Само сабой, што калі прыходзілі па дапамогу, яны не казалі адкрыта, што мы для іх ворагі, але каб далі ім дапамогу. Стаўленне было пазітыўнае, казалі, каб мы хутчэй ішлі наперад, каб адцягнуць фронт. Зразумела, што калі фронт размяшчаецца дзесьці побач з населенымі пунктамі – гарадамі, вёскамі, то, безумоўна, з-за гэтага пакутуюць і мірныя жыхары, якія жывуць у гэтых гарадах і сёлах. У 2016 на фронце ў Аўдзееўцы, дзе я правёў увесь год, а таксама ў 2017, ужо кантакту з мясцовымі не было. Фронт адышоў ад горада, ён фактычна знаходзіўся на ўездзе ў горад. Розныя каналы паказвалі кадры, як з Данецка вядзецца абстрэл горада Аўдзееўка.
„Стаўленне было пазітыўнае, казалі, каб мы хутчэй ішлі наперад, каб адцягнуць фронт”.
РР: Так, зараз усе расказваюць пра тое, што страляюць менавіта з жылых кварталаў.
Ян Мельнікаў: У прынцыпе, прымяненне буйнакалібернай артылерыі, сістэм залпавага агню “Град” – гэта БМ-21, кажучы армейскай мовай. Па-першае, яны забароненыя Менскімі дамовамі, а па-другое, сам факт таго, што іх увесь мінулы год не прымянялі. Сепаратысты маглі сабе дазволіць прымяненне буйнакаліберных мінамётаў – гэта 120 калібр, такое, што недзе ціха паставіў, некалькі мін “выкінуў” і схаваўся, каб АБСЕ не паспела засекчы. Зараз мы назіраем, што яны зноў адкрыта і не хаваючыся прымяняюць буйнакаліберныя сістэмы залпавага агню, прытым яны працуюць як з Данецка, так і з Ясінаватай, што таксама пад кантролем сепаратыстаў і знаходзіцца непадалёк ад Аўдзееўкі. Канкрэтна з тых пазіцый, дзе я стаяў з 2016 года, да першых будынкаў Ясінаватай было крыху больш за 3 кіламетры. Нават невялікія мінамёты 82 калібру, якія працуюць на максімальную адлегласць 3900, могуць працаваць. Расейскія рэгулярныя часткі працуюць па цэнтры горада Аўдзееўка. Трэба, каб у звычайных людзей было разуменне, што фронт знаходзіцца ад тых мясцінаў, куды траплялі снарады, за 2-3 кіламетры. То бок гэта невыпадковае, памылковае трапленне. Іх дзеянні нам, беларусам, нашай групе, гавораць пра тое, што ў іх ёсць канкрэтная мэта – трапіць у мірныя кварталы. Чаму? Гэта ўжо пытанне, на якое я, напэўна, не адкажу.
„Сепаратысты маглі сабе дазволіць прымяненне буйнакаліберных мінамётаў – гэта 120 калібр. Такі, што недзе ціха паставіў, некалькі мін “выкінуў” і схаваўся, каб АБСЕ не паспела засекчы”.
РР: Напэўна, каб раззлаваць людзей? Заўсёды гучыць такі аргумент, што вось яны па нас страляюць: украінцы страляюць, расейцы страляюць. Мясцовыя людзі, якія яны?
Ян Мельнікаў: У Аўдзееўцы, у Мар’інцы, дзе мы стаялі, я не меў такіх асабістых размоў з людзьмі. Да ўкраінскіх вайскоўцаў прыходзілі пенсіянеры, якім яны дапамагалі.
РР: Нядаўна па адным украінскім тэлеканале я бачыў, што СБУ раскрыла цэлую сетку мясцовых, якія, скажам, удзень прыходзілі да ўкраінскіх вайскоўцаў, а потым уначы перадавалі інфармацыю сепаратыстам, куды страляць і т.д.
Ян Мельнікаў: Так, ёсць такая з’ява. У інтэрнэце ёсць запісы, калі мясцовыя жыхары прыходзяць па дапамогу да ўкраінскай арміі, атрымліваюць гуманітарную дапамогу, ежу, прыходзяць у пункт для абагрэву, але пры гэтым яны кажуць: “Укры, праблемы з-за вас, калі вы адсюль пойдзеце?” Страляюць сепаратысты, але пры гэтым вінавацяць украінскую армію, ёсць такія людзі. Ёсць людзі, якія падтрымліваюць украінскую армію, валанцёры, якія дапамагалі канкрэтна нам, беларусам. У Аўдзееўцы, калі прыязджалі, сустракаліся з тым, што ў крамах, аптэках рабілі зніжкі, калі даведваліся, што гэта валанцёры для ўкраінскай арміі набываюць. Рамантавалі машыны, якія мы выкарыстоўваем на фронце, калі яны псаваліся, на СТА ў самой Аўдзееўцы, у мясцовых людзей, якія вельмі адкрыта, шчыра ставіліся і казалі пра падтрымку, а таксама пра тое, што яны пакутуюць ад той навалачы, якую яшчэ ў 2014 годзе прагнала ўкраінская армія. 29 ліпеня, калі не памыляюся, пачалося вызваленне Аўдзееўкі, у якім я таксама прымаў удзел. Гэта быў першы па факце мой удзел у баявым сутыкненні на фронце. Часам у крамах з людзьмі адкрыта казалі пра тое, што яны разумеюць, што дзякуючы нашай прысутнасці, яны могуць нармальна жыць.
„У крамах, аптэках рабілі зніжкі, калі даведваліся, што гэта валанцёры для ўкраінскай арміі набываюць”.
РР: Вайна на якой тэрыторыі Украіны? У многіх беларусаў, якія глядзяць расейскае тэлебачанне, беларускае тэлебачанне, з’яўляецца ўражанне, што быццам па ўсёй Украіне адбываюцца ваенныя дзеянні. Дзе сапраўды небяспечна?
Ян Мельнікаў: Маю маці, калі яна хацела ехаць ў Кіеў, бо ў мяне быў час адпачынку, калегі на працы палохалі. Яны казалі, што ў расейскамоўных насельнікаў і прыезджых адбіраюць машыны, іх б’юць, забіраюць грошы. Яна баялася ехаць. Я казаў сваёй маці: “Ты зразумей, што вайна ідзе на меншай частцы Данецкай вобласці і найменшай частцы Луганскай вобласці – усё. На астатняй тэрыторыі – мірнае жыццё. За 100 кіламетраў ад фронту жыццё ніяк не змянілася, там спакойна працуюць кавярні. У Дняпры, які знаходзіцца больш за 100 кіламетраў ад фронту, усё, як і раней, як быццам нічога няма. Чуткі пра бандэраўцаў, здзекі над расейскамоўным насельніцтвам – гэта адкрытая прапаганда.
Ян Мельнікаў у Песках (фота Антося Цялежнікава)
„У Дняпры, які знаходзіцца больш за 100 кіламетраў ад фронту, усё, як і раней, як быццам нічога няма”.
РР: Пра вайну мы можам чытаць у газетах, можам узгадваць, але ўсё роўна для беларусаў яна недзе далёка. Якой была твая гісторыя?
Ян Мельнікаў: Мая гісторыя такая, што я ехаў ва Украіну не на вайну. Я патрапіў ва Украіну яшчэ ў 2014 годзе, калі аднойчы прыйшоў з працы і даведаўся, што на Майдане ёсць першыя загінулыя, сярод іх – мой суайчыннік Міхась Жызнеўскі. Я зразумеў, што ўкраінская ўлада ўжывае зброю супраць свайго народа, што гэта ўжо праблема не толькі ўкраінцаў. Калі палітычна ў размовах з уладай вырашаць, як ды што павінна быць зроблена, якой павінна быць улада, хто павінен быць пры ёй, то гэта справа ўкраінцаў. Калі ж украінская ўлада пачынае ўжываць зброю, я падумаў, што нельга заставацца ўбаку. Я паехаў 22-га студзеня – у дзень, калі забілі Міхася Жызнеўскага, а 23-га, калі забілі Сяргея Нігаяна, я ўжо прыехаў на Майдан. З таго часу я бязвыезна знаходжуся ва Украіне. Адначасова з уцёкамі былога кіраўніка Украіны ў Расею пачалася анексія Крыма. Ад розных палітычных рухаў і фармаванняў моладзі пачалі паступаць заявы, што будуць стварацца вайсковыя фармаванні для таго, каб вызваляць Крым. На той час я ўжо больш за два месяцы знаходзіўся ва Украіне. Вельмі добрыя, пабрацімскія кантакты ў мяне наладзіліся з украінцамі, з якімі я быў поплеч на Майдане. Я зразумеў, што гэтыя хлопцы пойдуць абараняць сваю краіну, я не магу іх кінуць саміх, бо гэта ўжо праблема не толькі Украіны. Так я апынуўся на вайне.
„Я паехаў 22-га студзеня – у дзень, калі забілі Міхася Жызнеўскага”.
РР: Часам хочацца зразумець, што чалавека прымушае ўзяць зброю? Каб узяць зброю, па-першае, трэба мець смеласць, а па-другое, не кожны на гэта адважыцца.
Ян Мельнікаў: Я ніколі не хацеў вайны, я ніколі не меў жадання пастраляць, паваяваць. Скажу нават больш: усе смяюцца, калі я распавядаю, што ў душы я пацыфіст. Яны пытаюць: “Які ты пацыфіст? Калі ты зараз са зброяй?”. Я кажу: “Ну вось, пацыфіст”. У Беларусі я адбываў адміністрацыйнае пакаранне за тое, што прымаў удзел у антываенных пікетах. Я прымаў удзел у сусветнай акцыі “Food Not Bombs” (Ежа замест бомб). У свеце і канкрэтна ў Беларусі шмат грошай выдаткоўваецца на ўзбраенне, і гэта ў той час, калі ёсць іншыя сацыяльныя праблемы. Насамрэч, я ўвесь час намагаўся выступаць супраць войнаў не толькі словам, але і нейкімі дзеяннямі, за што і быў пакараны ўладамі. Я цікавіўся гісторыяй суседніх з Беларуссю краін і ведаю, што Расея – гэта дзяржава, якая з пачатку развалу Саюза ўжо прымала ўдзел у некалькіх акупацыйных войнах на такіх тэрыторыях, як Чачня, Грузія. Давала зброю адначасова і Арменіі, і Азербайджану ў канфлікце ў Нагорным Карабаху. Зараз сітуацыя з Украінай. Яны прыйшлі не размаўляць, яны прыйшлі не дамаўляцца пра тое, чыя гэта будзе тэрыторыя. Яны прыйшлі са зброяй, яны ведалі, што рабіць, іх словы не цікавілі. На той момант я разумеў так гэтую сітуацыю, словам тут нічога не зробіш. Мне было крыўдна, што расейскія ўлады могуць прыйсці са зброяй і навязаць камусьці нейкае сваё меркаванне. Справа не ў тым, што я люблю ўкраінцаў, справа ў тым, што ніводная краіна не мае права навязваць нешта зброяй. Калі б такая ж агрэсія была ў дачыненні да іншых краін, я б паехаў у іншую краіну і таксама падтрымліваў яе ў змаганні за свабоду.
„У душы я пацыфіст”.
РР: Ты памятаеш, калі першы раз узяў у рукі зброю? Ты быў у войску?
Ян Мельнікаў: Службы я не праходзіў, але ёсць такая рэч, як вайскова-патрыятычны лагер “Доблесць”, які ладзіўся на базе в/ч 3214 спецназа МУС пад кіраўніцтвам сумна вядомага Дзмітрыя Паўлючэнкі. Кожнае лета на працягу трох месяцаў, цягам трох гадоў, то бок амаль што год, праходзіў вышкал так званай праблемнай моладзі, якая стаіць на ўліку ў міліцыі. Мы атрымлівалі навыкі стральбы, там я ўпершыню ўбачыў і патрымаў аўтамат, кулямёт. Навучыўся збіраць, разбіраць аўтамат і кулямёт сістэмы Калашнікава, упершыню страляў. Мы ж жылі па графіку, то бок па-вайсковаму: пад’ём, адбой. Рабілі ўсё разам з 9-й ротай з вайсковай часткі 3214. Нам вялі прапаганду, распавядалі пра разгон мітынгаў, давалі апрануць гэтую амуніцыю. Таксама казалі, што калі мы дацягнем да прызыўнога ўзросту, мы адразу аўтаматам можам ісці служыць у гэтую частку. Як я разумею, улада загадзя рыхтавала новае пакаленне абаронцаў сваіх інтарэсаў. Я атрымаў пэўны досвед і выкарыстоўваю яго, як я лічу, у карысных мэтах. Я не б’ю народу, не пайшоў служыць у гэтую частку.
РР: Памятаеш, калі ты ва Украіне першы раз узяў у рукі зброю?
Ян Мельнікаў: У першы раз гэта было яшчэ на вучэннях, такое вельмі складанае пытанне, гэта ўжо вясна 2014 года, але калі дакладна, то я ўжо і не згадаю. На вышкалах у нас былі стрэльбы, тактыка, перасоўванне ды іншае.
РР: Колькі беларусаў на фронце ты ведаеш?
Ян Мельнікаў: Тактычная група “Беларусь” – гэта адзінае вайсковае фармаванне з хлопцаў-добраахвотнікаў, якія не па кантракце, не за грошы, а за свае канкрэтныя ідэі. Мы згуртаваліся напрыканцы 2014 года на платформе арганізацыі “Правы сектар”, былі асобнай тактычнай групай пры Добраахвотніцкім украінскім корпусе “Правы сектар”. Цяпер мы самастойная баявая адзінка, адзінае ва Украіне фармаванне з беларусаў, якое налічвае некалькі дзясяткаў чалавек. Я не буду казаць канкрэтную лічбу, каб не дапамагаць службам. Мы таксама сутыкаліся з нямалай колькасцю беларусаў у іншых фармаваннях: “Азове”, “Данбасе”, “Айдары”. У рэгулярных частках: 93-й брыгадзе, 54-й брыгадзе ды іншых. Па нашых падліках не менш за 300 чалавек.
„Тактычная група “Беларусь” – гэта адзінае беларускае вайсковае фармаванне з хлопцаў-добраахвотнікаў”.
РР: Што прывяло на фронт іншых беларусаў? Перакананні ці жаданне зарабіць грошай?
Ян Мельнікаў: У нас хлопцы грошай не атрымліваюць. За ўсё, што мы робім, за наша знаходжанне на фронце ніхто з нас не атрымаў ні капейкі. Мы не падпісваем кантрактаў, мы добраахвотнікі. Ёсць хлопцы, якія атрымліваюць, але яны служаць у рэгулярных частках. Зараз вядома, што Украіна дазволіла іншаземцам прымаць удзел ва ўзброеным супрацьстаянні і знаходзіцца на службе па кантракце ў рэгулярных войсках.
„У нас хлопцы грошай не атрымліваюць. За ўсё, што мы робім, за наша знаходжанне на фронце ніхто з нас не атрымаў ні капейкі”.
РР: А што з легалізацыяй? У вас жа павінны быць нейкія сацыяльныя гарантыі? Цяпер вы абараняеце Украіну, а пасля вам могуць сказаць, што яны нічога вам не абавязаныя.
Ян Мельнікаў: Так, безумоўна, ёсць такое. Ад заявы кіраўніка дзяржавы Пятра Парашэнкі пра тое, што іншаземцы могуць па кантракце праходзіць службу ва ўкраінскім войску. Да таго моманту, калі ўпершыню пачалі рэальна юрыдычна афармляць усе дакументы, як гэта павінна выглядаць – гэта таксама заняла час. Толькі напрыканцы 2016 года ўкраінскія ўлады адказалі, як павінен выглядаць кантракт. Іншаземцы не прысягаюць, няма прысягі для іншаземцаў, прысягаць сваёй Радзіме могуць толькі ўкраінцы. Былі пэўныя праблемы з тым, як правільна арганізаваць працэс па праходжанні службы па кантракце. Некалькі нашых байцоў Тактычнай групы “Беларусь” пайшлі на кантракт у розныя часткі, бо мы не з’яўляемся фармаваннем, байцы якога разам знаходзяцца ў адным месцы. Цяпер байцы тактычнай групы знаходзяцца ў розных кропках каля Данецка, некалькі чалавек праходзяць службу ў рэгулярных частках. Гэта зроблена дзеля эксперыменту, каб паглядзець, як наладжана ўся гэта сістэма, уся гэта супраца з іншаземцамі. Як працуе кантракт? Ці сапраўды тыя самыя ўмовы, пра якія гаворыцца, будуць спаўняцца? То бок цяпер мы за гэтым працэсам назіраем, ён толькі пачынае фармавацца, таму зараз мы збольшага знаходзімся на фронце ў тым жа самым юрыдычным статусе, які мелі на пачатку 2014 года.
„Іншаземцы не прысягаюць, няма прысягі для іншаземцаў, прысягаць сваёй Радзіме могуць толькі ўкраінцы”.
РР: Таксама вельмі важнае пытанне, не дай Бог нешта з табой здарыцца: хто цябе абароніць? Украінскія валанцёры, украінская грамадскасць ці таксама дзяржава?
Ян Мельнікаў: Тут насамрэч складана сказаць, зразумела, што будзе надзея збольшага на валанцёраў, валанцёры ў асноўным дапамагаюць добраахвотнікам. Ёсць выпадкі, калі дзяржава аказвала дапамогу добраахвотнікам. Тут няма адназначнага адказу. Зразумела, што збольшага гэтым будуць займацца і дапамагаць валанцёры.
РР: Пасля Рэвалюцыі годнасці вельмі шмат крытыкуюць улады, украінцы гавораць, што расчараваныя падзеямі, якія адбываюцца пасля Майдана. Як ты на гэта ўсё глядзіш? Ці няма расчаравання?
„Нашай мэтай з’яўляецца наладжванне кантактаў з беларусамі, каб мець моц, як гэта было ва Украіне, калі не армія, а народ стаў на абарону сваёй дзяржавы”.
Ян Мельнікаў: Я расчараваны тым, што ў мяне ёсць мая дзяржава Беларусь, якая мае незалежнасць толькі на паперы. Тое, што кіраўнік маёй дзяржавы злодзей, які не павінен знаходзіцца на гэтай пасадзе. Улада ва Украіне – гэта справа ўкраінцаў. Можам дапамагаць абараняць Украіну ад знешняй агрэсіі, ад збройнага ўварвання расейскіх войскаў, можам дапамагаць украінцам абараняцца ад улады, якая пачынае па іх страляць, пачынае зброяй вырашаць канфлікт з народам. Тое, што зараз робяць кіраўнікі, хто павінен быць пры ўладзе, мы лічым, што гэта справа ўкраінцаў, і ўкраінцы павінны гэтым займацца. Нас беларусаў павінна хваляваць пытанне нашай краіны. Дарэчы ёсць такі момант, што калі мы фармаваліся на пачатку 2014 года, то мы сябе бачылі групай, якая будзе абараняць Украіну ад расейскай збройнай інтэрвенцыі. Зараз мы бачым сітуацыю, што падзеі разгортваюцца так, што ёсць рызыка паўтору сцэнара, які адбыўся ва Украіне, ёсць рызыка, што ён адбудзецца ў Беларусі. Апошнія выступы расейскіх палітыкаў у СМІ, уся гэта прапаганда, якая ідзе супраць Беларусі, падобная да той, што вялася напачатку 2014 года супраць Украіны. Гэта дазваляе нам меркаваць пра тое, што ёсць рызыка такога ж збройнага ўварвання на нашу тэрыторыю. Акрамя абароны Украіны мы ставім перад сабой задачу фармавання адзінкі і рэзерва, якія ў выпадку патрэбы будуць першымі кінутыя на абарону сваёй дзяржавы. Няма веры ў тое, што беларуская армія, якую я сам бачыў знутры, дзе ў час палітінфармацыі ўвесь час прамывалі галаву тым, што: “Паўсюль ворагі, NATO ворагі. Нас усе хочуць захапіць, і калі не Расея, то мы знікнем. Мы адзін народ, мы адно цэлае, адна дзяржава, мы не маем мяжы, у нас адзінае войска, адзіная прастора”. Што гаворыць пра тое, што акупаваць будзе так жа лёгка, як гэта было ў Крыму, дзе войска збольшага проста перайшло на бок сепаратыстаў – на бок Расеі. Трэба прызнаць, што ўкраінская ўлада мала чаго рабіла ў час незалежнасці для контр-прапаганды. Там працавалі толькі расейскія агенты, расейскія СМІ, якія за гэты час паспелі зрабіць платформу для ўвахода войск без вайны, без стральбы, пабратацца з афіцэрамі і прыняць іх на свой бок. Мы заяўляем пра сябе, як пра адзіную вайсковую структуру беларусаў, якая ў выпадку агрэсіі гарантавана будзе абараняць нашу дзяржаву. Мы хочам звярнуць на гэта ўвагу прадстаўнікоў нашай дыяспары, менавіта з гэтай мэтай паехаў па краінах Еўропы. Акрамя збору ахвяраванняў, збору фінансавай дапамогі, бо мы не атрымліваем грошы ва Украіне за тое, што мы там знаходзімся. Іншай мэтай з’яўляецца наладжванне кантактаў з беларусамі, каб мець моц, як гэта было ва Украіне, калі не армія, а народ стаў на абарону сваёй дзяржавы. Без дапамогі дзяржавы, самі сябе фінансуючы яны паўгады, калі ўкраінская армія змагла падняцца, яны вельмі ўдала баранілі сваю краіну.
„Ёсць рызыка паўтора сцэнару, які адбыўся ва Украіне, ёсць рызыка, што ён адбудзецца ў Беларусі”.
РР: Як ставяцца да вашага змагання беларусы ў Беларусі?
Ян Мельнікаў: З вялікай колькасцю беларусаў я знаёмы па розных палітычных мерапрыемствах, акрамя таго, я з’яўляюся заўзятарам, а таксама з кім навучаўся. У мяне насамрэч вялікае кола знаёмых у Беларусі, яны амаль што ўсе падтрымліваюць мяне, разумеюць сітуацыю і таксама гатовыя бараніць нашу краіну ў выпадку, калі будзе прамая пагроза.
„Знаёмыя ў Беларусі падтрымліваюць мяне, разумеюць сітуацыю і таксама гатовы бараніць нашу краіну”.
РР: Пераслед звязаны з тым, што ты ва Украіне?
Ян Мельнікаў: Так, канкрэтна звязаны, супраць мяне ўзбуджана крымінальная справа па артыкуле “Наёмніцтва”. То бок канкрэтна прыпісваюць тое, што я знаходжуся ва Украіне па меркантыльных прычынах, але гэта не так. Па гэтай справе неаднаразова выклікалі маці, бацьку, маю сястру. Спрабавалі ціснуць маральна на маці, дома ў мяне праводзілі вобшукі, канфіскоўваліся асабістыя рэчы майго бацькі: планшэт, тэлефон, жосткія дыскі. Таксама забралі нейкія мае старыя асабістыя запісы, якія я калісьці рабіў, кнігі, то бок ідзе такі ціск на бацькоў. Дарэчы гэты ціск стаў падставай таго, што мой бацька стаў адным з арганізатараў Камітэта бацькоў беларускіх добраахвотнікаў. Яны разам з некаторымі бацькамі іншых байцоў стварылі камітэт для таго, каб абараняць сваіх сыноў у юрыдычным плане. Падкрэсліваюць, што іх дзеці не злачынцы, не крымінальнікі, не атрымліваюць грошы, не ездзяць па свету, каб зарабіць грошай ваенным шляхам. Калі казаць пра бацькоў, то так, ёсць ціск. Яны могуць да мяне прыязджаць, некалькі разоў яны прыязджалі да мяне.
„Супраць мяне ўзбуджана крымінальная справа па артыкуле “Наёмніцтва””.
Ян Мельнікаў раней удзельнічаў у апазіцыйным жыцці Беларусі. Потым патрапіў на Еўрамайдан, пасля чаго, як добраахвотнік на тэрыторыю канфлікту на Данбасе.
Інфармацыя для тых, хто гатовы дапамагчы беларускім добраахвотнікам:
Банкаўскія рахункі ў Польшчы:
Bank Millennium SWIFT: BIGBPLPW
YAN MELNIKAU
Рахунак у польскіх злотых:
PL 07 1160 2202 0000 0002 9140 0706
Рахунак у еўра:
PL 54 1160 2202 0000 0002 9140 4904
Рахунак у далярах США:
PL 73 1160 2202 0000 0002 9140 5144
* * *
PayPal: [email protected]
* * *
Рахунак Bitcoin: 1JDX8EqfsseSwn93v43FPtPSP2AZipddoX
* * *
WebMoney U648186160980, Z199660004837, E228502410263
* * *
Подтрымка ва Украіне:
Карта ПрыватБанка 4149 6258 0009 7980 Душаева
Па ўсіх пытаннях пісаць на [email protected]
Тактычная група “Беларусь” аб’ядноўвае беларускіх байцоў, якія ваююць у складзе Добраахвотніцкага Украінскага Корпуса “Правага сектара”, Украінскай Добраахвотніцкай Арміі і Узброеных сілах Украіны на ўсходзе Украіны. Колькі іх – не паведамляецца, бо ў Беларусі многія з іх могуць трапіць пад пераслед за так званае “наёмніцтва”.
Ян Мельнікаў у перадачы „Беларускі тыдзень” на TVP3 Białystok
„Білорус”. Дакументальны фільм пра Яна Мельнікава, рэж. Антось Цялежнікаў (Белсат)
Гутарыў Улад Грынеўскі, Беларускае Радыё Рацыя
