Зварот Івонкі Сурвіллы да Беларускага Народу

таму

Выдрукаваць Пракаментаваць (0) Падзяліцца

Дарагія Суродзічы,

98 гадоў таму – ранічкай 25 сакавіка 1918-га – на нашай зямлі адбыўся цуд: паняволены, зняможаны вайной беларускі народ заявіў, што “ад гэтага часу Беларуская Народная Рэспубліка абвяшчаецца незалежнай вольнай дзяржавай”.

Сёньня Беларусь жыве!

Жыве, дзякуючы рашучасці нашых продкаў у 1918 годзе, але таксама дзякуючы жыццяздольнасці кожнага з нас!

Дваццатае стагоддзе было адным з найстрашнейшых у гісторыі чалавецтва, і асабліва моцна пацярпеў наш край. Мы вытрымалі дзве чужыя вайны, шматлікія спробы генацыду нашага народу – высылкі, расстрэлы, дыктатуры, выгнанне траціны нашага народу ў замежжа. Чужакі нішчылі нашую прыгожую мову, нашую шматвяковую культуру, нашую веру, нашае пачуццё годнасці. Нягледзячы на ўсё гэта, мы выжылі. Мы жывём, і жыве Беларусь!

Дарагія суродзічы, прыпамінаю цяжкія часы, каб вы не знеахвоціліся. Калі мы часам робімся больш асьцярожнымі, ці памяркоўнымі, гэта таму, што адчуваем, што нам трэба іх перажыць.

Сёння, аднак, хачу яшчэ раз выказаць вам сваю веру, што мы дасягнем тае лепшай будучыні, пра якую мы марым. Пацверджанне нашай моцы бачым у зусім нядаўняй гісторыі – калі 25 жніўня 1991 году беларусы здолелі скарыстаць шанец і аднавілі Незалежнасць, здзейсніўшы мару пакаленьняў. І вось ужо чвэрць стагоддзя наш край незалежны – хаця ўсё яшчэ не свабодны.

Але прыйдзе час, калі будзем сапраўды той незалежнай, вольнай дзяржавай, пра якую гаварылі нашыя Дзяды, час, калі наш край далучыцца да сям’і заможных і паважаных еўрапейскіх народаў. Мы даказалі, што мы вартыя гэтай павагі.

Жадаю вам сёння мужнасці і вытрываласці. Мы яшчэ пабачымся у вольнай Беларусі. Моцна веру ў гэта, і хачу, каб кожны з вас у гэта верыў.