Беларускія чэмпіёны свету, якіх не пазнаюць на вуліцы
Калі Домрачава, Азаранка ці Макс Мірны наўрад ці змогуць выйсці на прабежку ў парк Горкага, таму што прабежка скончыцца фотасесіяй, то гэтых чэмпіёнаў свету малая колькасць беларусаў ведае ў твар. Між тым, яны ўслаўляюць краіну ў велагонках, тайскім боксе, веславанні і скачках на батуце.
Васіль Кірыенка. Чэмпіён свету па шасэйных велагонках-2015 (індывідуальная гонка)
Васіль вырас у шматдзетнай сям’і ў Рэчыцы, зараз яму 34 гады, і з усіх спартоўцаў у спісе ён, мабыць, самы вядомы. Праўда, на вуліцах яго ў Беларусі амаль не пазнаюць: толькі часам у роднай Рэчыцы, дзе жывуць яго жонка і трое дзяцей. У камандзе Team Sky, за якую выступае Кірыенка, яго называюць Рабакоп – ці то за звыклы сур’ёзны выраз твару, ці то за жалезную вытрымку на трасе (а хутчэй за ўсё – за тое і другое адначасова). Кірыенка – спартовец унікальны: звычайна веласіпедысты сканцэнтраваны альбо на трэкавых, альбо на шашэйных гонках, а Васіль за кар’еру выйграваў і тыя, і іншыя. Ды і наогул, чаго ён толькі не выйграваў – этапы Кубка свету на трэку, гонкі іспанскай Вуэльты і Джыра д’Італія, Еўрапейскія гульні. Не хапае хіба што медаля Алімпіяды – у Кітаі ў 2008 Кірыенка апынуўся пятым. Не хапала яшчэ і золата чэмпіянату свету на шашы: у 2012 г. у індывідуальнай гонцы на «свеце» беларус быў трэцім, у 2013 і 2014 – чацвёртым. У мінулым верасні Кірыенка нарэшце заваяваў права насіць вясёлкавую чэмпіёнскую майку – першым сярод беларускіх веласіпедыстаў на шашы.
Кацярына Вандар’ева. Чэмпіёнка свету па тайскім боксе сярод прафесіяналаў-2011
Пра беларускіх тайбаксёраў Андрэя Кулебіна, Дзмітрыя Валента і Віталя Гуркова, шматразовых чэмпіёнаў свету, чуў кожны. А вось нашы жанчыны ў тайскім боксе звычайна застаюцца ў цені – а дарма, дасягненняў у іх не менш. Марыя Валент (жонка Дзмітрыя, дарэчы) і Марына Калініна («Зялёная», як яе называюць за зялёныя тату і прычоскі) – таксама шматразовыя чэмпіёнкі свету. Ну, а Кацярына Вандар’ева – асаблівы выпадак: па фота гэтай дзяўчыны зусім цяжка паверыць, што яна можа лёгка навалять большай частцы насельніцтва краіны. Чэмпіёнкай свету Кацярына ўпершыню стала ў 18, праз год з невялікім пасля пачатку трэніровак.
На рынгу Вандар’еву называюць «Барбі» – наўрад ці трэба тлумачыць, чаму.
Набор выпадковых фактаў: займалася балетам, хацела паступаць у Акадэмію МУС, любімы фільм – «Тытанік». Любіць вялікія машыны і сушы. Выходзіла на рынг на абцасах. Замужам.
Ганна Гарчанок. Прызёр чэмпіянату свету-2014 па скачках на батуце: бронза ў індывідуальных спаборніцтвах, срэбра – у парных сінхронных
У Беларусі выдатная школа батута: у канцы 80-х-пачатку 90-х мы былі сусветнымі лідарамі ў гэтым незвычайным відзе спорту. Потым здарыўся невялікі спад: беларусы не бралі медалёў у індывідуальных спаборніцтвах на чэмпіянатах свету з 1999 года. І вось – новы віток: у 2014-м з медалямі чэмпіянату свету ў Дейтона-Біч прыехалі аж чацвёра беларусаў. Сярод іх – Ганна Гарчанок, настолькі невядомая беларусам, што нават у рэдкіх выпадках траплення ў прэсу яе прозвішча звычайна пішуць няправільна. Ані 23, жыве ў Віцебску, батутам займаецца з 4 гадоў. У мінулым годзе на Віцебшчыне яе назвалі чалавекам года. Індывідуальны батут – алімпійскі від спорту, так што цалкам верагодна, што праз год аб прыгожай віцяблянцы будзе ведаць ужо ўся Беларусь.
ХК «Будаўнік» Берасце. Пераможцы EuroHockey Club Champions Trophy-2015
Прынята лічыць, што БАТЭ – самы паспяховы беларускі спартовы клуб апошніх гадоў. З пункту гледжання папулярнасці ў беларускіх аматараў спорту і вядомасці за мяжой – мабыць, так. А вось з пункту гледжання выніку – вялікае пытанне. Па-першае, на пяткі наступаюць гандбалісты – раней менскае «Дынама», а зараз і берасцейскі БГК цалкам паспяхова выступаюць у Лізе Чэмпіёнаў ЕГФ – мацнейшым клубным спаборніцтве Еўропы. Па-другое, у Берасці ёсць клуб „Будаўнік” па хакеі на траве. Пяць месяцаў таму берасцейцы выйгралі еўрапейскі Club Champions Trophy – другі па значнасці турнір Еўропы (прыблізна Ліга Еўропы ў футболе). Прычым, выйгралі даволі лёгка, не прайграўшы за ўвесь турнір ні аднаго матчу. Хакей на траве – гэта, вядома, дзіўны і нязвыклы спорт, але вельмі дынамічны. Рэкамендуем як-небудзь наведацца на матч «Будаўніка» – відовішча цікавае.
Марына Літвінчук. Веславанне на байдарцы, выйграе ўсё, што можа
З нядаўняга чэмпіянату свету нашы канаісты і байдарачнікі прывезлі 10 медалёў: 5 залатых, 2 сярэбраных і 3 бронзавых. Больш выйгралі толькі венгры – 13. больш залатых не выйграў ніхто. Асабліва ўражваюць подзвігі беларускі Марыны Літвінчук.
27-гадовая беларуска прывезла з Мілана аж тры залатых медалі: за 200-метровую гонку ў складзе байдаркі-двойкі, 500-метровую ў чацвёрцы і асабістае золата ў гонцы на 5 кіламетраў. У біятлоне за такое, кажуць, могуць і Зорку Героя даць.
Родам Марына Літвінчук з вёскі Сотнічы Бабунічскага сельсавета Петрыкаўскага раёна. У 2004 годзе ў гэтай вёсцы жыло 68 чалавек, а працоўныя месцы гэтым людзям падаваў саўгас «Запаветы Ільіча». Марына, якую ў зборнай завуць «Жалезнай лэдзі», марыць пра ўласнае жыллё: за алімпійскую бронзу ў 2012-м кватэру не выдалі, а ўжо пасля Алімпіяды яе поспехамі і зусім ніхто не цікавіўся.
Мужчынская зборная Беларусі па пляжным футболе. 8 месца ў рэйтынгу каманд Еўропы, 24 – у свеце
Колькі ні заўзей за зборную Беларусі па футболе, яна не ператворыцца за два гады з еўрапейскага сярэднячка ў гранда і не пачне выйграваць ўсіх запар. Тут патрэбна паступовая і паслядоўная праграма развіцця, пачынаючы аж з дзіцячых школ. Ужо не ведаю, як там са школамі ў нашых «пляжнікаў», але рост каманды ў апошнія гады ўражвае: з сярэднячкоў мужчынская зборная Беларусі паціху падцягнулася да эліты. У рэйтынгу (і ў асабістых спаборніцтвах таксама, як правіла), мы абыходзім Францыю, Англію, Германію, не кажучы ўжо пра Чэхію ці Турцыю. Калі каманда і далей будзе расці такімі тэмпамі, то праз пару гадоў яна дакладна трапіць на Чэмпіянат свету, дзе за яе можна будзе дружна пахварэць.
Ну, а галоўны плюс пляжнага футбола – прыгожыя напаўголыя жанчыны бегаюць па полі, нават калі ніхто не выйграе ні ў якіх «Барселон».
