Чым жыве Георгій Кандрацьеў пасля сыходу з зборнай
У часы Goals.by на сайце была рубрыка «Даўно не чулі пра вас». У ёй ветэраны белфутбола дзяліліся ўспамінамі. Добрыя атрымліваліся размовы. Душэўныя. Зараз блога з такой назвай няма, а пагутарыць з незаслужана забытымі людзьмі хочацца. Не ведаю як вам, а мне было цікава даведацца, як справы ў Георгія Кандрацьева. Сумленна. Пра чалавека амаль нічога не чуваць з 13 кастрычніка 2014 года. Пасля паразы ад славакаў ён выдаў жорсткую прэс-канферэнцыю, сказаўшы ўсё, што думае пра наш футбол.
Накіпела. Гульцы пакрыўдзіліся на трэнера. Самыя жвавыя не пасаромеліся выказацца ў адказ. Журналісты і заўзятары з падвоенай энергіяй узяліся крытыкаваць настаўніка, у якога нічога не атрымалася ў галоўнай камандзе краіны. Да таго моманту ўсё даўно забыліся, як Кандрацьеў уваходзіў у клуб Рыгора Фядотава, заваёўваў з маладзёжкай „бронзу” на Еўра і прарываўся на Алімпіяду – па сутнасці, быў і унікальным гульцом для нашай краіны, і унікальным трэнерам. Пасля сыходу з зборнай Георгій Пятровіч не стаў нікому адказваць. Проста знік з усіх радараў. Залёг на дно. Сышоў у сябе.
Коуч і раней, яшчэ да прыходу ў Нацыяналку, не любіў падвышанай увагі, хоць і працаваў у публічнай сферы. Аднак галоўная каманда краіны абавязвала не самага адкрытага чалавека пераступаць праз сябе. На жаль, Кандрацьеў так і не навучыўся ўсміхацца, хоць і спрабаваў. Трэнер спраўна прыходзіў на прэс-канферэнцыі, не адмаўляў у каментарах тэлевізійнікам. Пасля аптымізму Бернда Штанге беларускі мужык Пятровіч выглядаў залішне нелюдзімым. Яму не хапала ўмення свабодна трымацца на людзях. Наўрад ці такія навыкі можна было набыць у вёсцы Любанічы Талачынскага раёна, дзе і ў лепшыя гады не было крамы.
– Я ж заўсёды быў нейкім заціснутым … Гэта ўсё з дзяцінства, у нашай вёсцы моцна і не ўсміхаліся. Калі б у жыцці сустрэў самога сябе, то, напэўна, таксама падумаў: «Нейкі зусім пануры мужык …» Але гэта, натуральна, абалонка. Я чалавек адкрыты і добры, і, калі трэба, заўсёды прыйду на дапамогу, – казаў трэнер у інтэрв’ю часопісу «Дынама».
Кандрацьеў не хлусіць. Калі маеш зносіны з ім без дыктафона, адкрываеш зусім іншага чалавека. Перад табой – дзядзька, якому цікава, дзе ты жыў у Оршы. Потым аказваецца, што зусім побач з табой жылі яго сваякі. Ён цікавіцца тваімі бацькамі, размяшчае да сабе. Пасля ідуць ўспаміны: дзяцінства, «Дынама-82» … Яшчэ адна падзея. Яшчэ. Толькі ўсё гэта застаецца паміж суразмоўцамі.
– Навошта людзям гэта ведаць? Яно ім трэба? – Фармулёўка, з якой настаўнік часцей за ўсё адмаўляе ў інтэрв’ю. За апошні год спрабаваў разгаварыць Кандрацьева разы тры-чатыры. Пакуль не атрымалася.
Як тыповы беларус Георгій Пятровіч ўсё трымае ў сабе: эмоцыі, перажыванні. Сыход з зборнай, кажуць людзі з акружэння, даўся цяжка. Пачалася дэпрэсія, якая перарасла ў самаедства. Трэнер ні з кім не дзяліўся горыччу і ў выніку апынуўся на бальнічным ложку. Лекары дыягнаставалі збой сардэчнага рытму. Кандрацьеў правёў некалькі тыдняў пад наглядам дактароў, якія раілі устрымлівацца ад стрэсаў і перажыванняў. Кажуць, спецыяліст нават кінуў паліць. Пачалася мернае жыццё без футбола. Хоць трэнер не цалкам абстрагаваўся. Па-ранейшаму глядзеў шмат матчаў, аналізаваў.
– Маем зносіны з ім кожны дзень. Шпацыруем, глядзім футбол, шмат размаўляем. Мы з Жорам заўсёды блізка сябравалі, – распавядае Анатоль Байдачны.
З Кандрацьевым працягнулі мець зносіны толькі самыя блізкія сябры. Яму гэтага дастаткова. У свет ён выходзіць вельмі рэдка. Трэнер-дамасед аддае перавагу назіраць за любімай гульнёй па тэлевізары. Так камфортней. Яшчэ адзін плюс – не даводзіцца перасякацца з амапаўцамі. Сустрэць спецыяліста на футболе атрымалася ўсяго пару разоў за год. Апошні – 6 чэрвеня на адкрыцці новага стадыёна «Мінска». Экс-галоўнакамандуючы зборнай выглядаў выдатна. Стыльны пінжак, ўсмешка на твары.
– Гэта ўсё Мікалаіч (Анатоль Байдачны). Я так і заснуў пад тэлевізар, а ён тэлефануе: «Пойдзем-пойдзем, паглядзім». Выцягнуў, – весяліўся трэнер.
Пасля дзевяці месяцаў па-за гульнёй Георгій Пятровіч выглядаў адпачылым. Можа, дапамагла паездка да сяброў у Адэсу, дзе ў 90-х нападнік правёў пару сезонаў.
Адчуваецца, што трэнеру ўжо хочацца працаваць, аднак у Беларусі з нармальнай працай у футболе туга. Тыя ж Кубараў, Журавель – спецы па медалях – даўно знаходзяцца ў прастоі. Чакае і Кандрацьеў. У клубах першай тройкі з трэнерамі праблем няма. Чуткі аб прыходзе экс-настаўніка зборнай у «Віцебск» і «Нёман» не мелі пад сабой глебы. Брацца за каманды сярэдняга ўзроўню Кандрацьеву не хочацца. Усё ж такі вялікіх амбіцый ніхто не адмяняў. ГПК хоча займацца творчасцю і быць сумленным у адносінах да сябе. Бо ён не саромеецца гаварыць аб праблемах катэгарычна і жорстка. Не кожны кіраўнік будзе рады выслухоўваць гэта.
– Вось сышоў Жора з зборнай, і што, хто-небудзь прапанаваў яму працу? – Адзначаў Байдачны.
Пакуль настаўніку не паступае прапаноў, ён атрымлівае асалоду ад адпачынка. Нядаўна ў трэнера нарадзілася другая ўнучка. Дзядуля не хавае радасці. Займаецца хатнімі справамі і гуляе з сабакамі.
– У дварняка Рады левая задняя лапа карацей іншых, таму і кульгае, – тлумачыў асаблівасць аднаго са сваіх улюбёнцаў Георгій Пятровіч, – Думалі, ёй зусім лапу адрэжуць, калі ўбачылі сабака пакалечанага шчанюком ў ліфце. Калі Рада стаіць на трох лапах, то бачна, што чацвёртая вісіць. Вырасла, ёй ужо шэсць. Пудзель Цімка – трынаццаць з паловай. Ён у нас ветэран, глухаваты. З’явіўся ў сям’і пасля паездкі жонкі і дачкі на рынак. Было холадна, Цімоха, небарака, ляжаў клубочкам у скрынцы. Мае пашкадавалі яго ды прывезлі дадому. У нас быў яшчэ і ратвейлер. З пародзістых, у Маскве куплялі. Праўда, апынуўся бракаваным. Бывае ж такое! Ён быў першым шчанюком, так бы мовіць, пераросткам. Незвычайнай прыгажосці! Касматы, але не ўсюды. З лысінай, як у мяне цяпер.
Увогуле, у Георгія Пятровіча ўсё больш-менш. Хоць падатак на дармаедства паволі і пачынае над ім пераважаць. Спецыяліст, паспяхова працаваў з «Віцебскам», «Смаргонню» і маладзёжкай, заваяваў галоўную футбольную вяршыню краіны. Цяпер ён зноў ля падножжа – чакае шанцу, каб пачаць узыходжанне.
Фота: Кірыл Паўлавіч, Надзея Бужан, tut.by
Аляксандр Івулін, by.tribuna.com
