„Біл”: Беларускія ваяры ва Украіне робяць вельмі важную справу
„Госць Рацыі” — былы ваяр батальону „Тэрор”, беларус Максім з пазыўным „Біл”.
Максім сабраў сумнае беларускае „комба” — ён былы палітзняволены, ваяр і двойчы ўцякач. Цяпер Максім чакае статусу дадатковай аховы і бежанства ў Польшчы.
З былым ваяром і палітвязнем гутарыць Алеся Вербаловіч.
РР: За што вас пераследвалі ў Беларусі і як вы змаглі з’ехаць?
– У Беларусі мяне пераследавалі па 342 арт. ч.1, асудзілі на тры гады „хіміі”. Я там нават не з’явіўся, паспеў з’ехаць пасля суда, літаральна праз пару тыдняў. Так я апынуўся ва Украіне.
РР: З перасячэннем мяжы дапамаглі?
– Так, дапамаглі, але гэтых людзей я не буду згадваць.
РР: Вы былі ў СІЗА некаторы час?
– З верасня па студзень.
РР: Якія ўражанні, якія ўспаміны?
– Я сядзеў з трыма палітвязнямі.
РР: Як вас прыняла Украіна?
– Мяжу Украіны я перасёк нелегальна, там сустракалі. Прынялі без праблем, завезлі ў Кіеў і ў Кіеве я ўжо быў да 2-га студзеня. Пасля з’ехаў у Львоў і Львове ўжо спрабаваў легалізавацца.
РР: Вы кажыце, што спрабавалі. Атрымалася?
– Можна сказаць, што атрымалася. Я ўвайшоў у працэдуру, але пачалася вайна і працэдура была спынена. Я забраў дакументы, бо ў мяне быў выбар, заставацца ў працэдуры ці ваяваць.
РР: Чаму вы зрабілі такі выбар?
– Працэдура далей бы не праходзіла, усё стаяла б на месцы. Узнікала пытанне, што рабіць, бо працаваць было нельга, бо я быў у працэдуры. Узнікала пытанне пра існаванне.
РР: У якім падраздзяленні вы былі? Дзе вы ваявалі?
– Першапачаткова, калі ўсё фармавалася, мы ехалі з першай групай беларусаў у „Азоў”. Пасля ў „Азове” з’явілася беларуская рота, цяперашні ПКК, а пасля я ўжо апынуўся ў „Тэроры”.
РР: Чым вы займаліся?
– Першапачаткова, калі мы прыехалі туды, то ў нас былі трэніроўкі. Што ды як, размяркоўвалі па ўзводах. Тыя, хто быў больш падрыхтаваны, ужо выязджалі на баявыя заданні.
РР: Якія на той момант былі баявыя заданні? У якіх рэгіёнах?
– Буча, Ірпень, Гастомель ды іншыя.
Як зазначае Максім, беларускія ваяры ва Украіне робяць вельмі важную справу, і вельмі часта — не публічна, бо час ад часу менавіта сакрэтнасць і не публічнасць спрыяе поспеху на полі бою.
Беларускае Радыё Рацыя
