Наваградак уздымае настрой



Апынуцца летнім сонечным днём у старажытным Наваградку – асаблівая прыемнасць. Гэта як сустрэча з даўнім старэйшым сябрам, якога даўно не бачыў і ад якога можна пачуць шмат мудрага і ў дадатак яшчэ нешта новае. Тры гадзіны майго шпацыру па нашай старажытнай сталіцы праляцелі амаль незаўважна. І вось, здаецца, ведаеш усе помнікі архітэктуры Наваградку, але кожны раз убачыш нешта з іншага ракурсу, знойдзеш нейкія новыя куточкі і няведамыя для сябе старонкі гораду. Суботнім днём у Наваградку амаль панавала цішыня, якую зрэдку парушалі адзінкавыя турысты. Цішыня, як для гораду, зусім нязвыклая і нейкая асабліва загадкавая.

У жнівеньскую пару ў Наваградку багата разнастайных кветак і раслін.

Шматлікія каменныя скульптуры ўпрыгожваюць скверы і паркі раённага цэнтру, які малымі скульптурнымі формамі ўсё больш напаўняе сваё сучаснае аблічча.

Так выглядае пляцоўка перад мясцовым ЗАГСам.

Гэтую частку гораду ўпрыгожвае пано з выявай Шчорсаўскага палацу паводле гравюры Напалеона Орды.

Выгляд дамініканскага кляштару з тылу.

Перліна наваградскай архітэктуры па-ранейшаму радуе наведнікаў і жыхароў гораду.

У самым цэнтры гораду.

Былы кляштар францішканаў, цяпер праваслаўны Мікалаеўскі сабор.

Помнік Елісею Лаўрышаўскаму.

Святы Елісей бласлаўляе падарожніка. А можа папярэджвае вандроўніка пра хуткаплыннасць часу і сэнс нашага быцця на гэтым свеце. 

Замкавая гара і Фарны касцёл.

Від на наваколле з Кургану Міцкевіча.

За плячыма вялікага Адама.

Ля былых гандлёвых радоў у выходны зусім бязлюдна. 

Адама Міцкевіча не можа быць у Наваградку зашмат.

Адзін з трох даўніх дамкоў, якія стаяць адзін пры адным непадалёк аўтавакзалу.

У Наваградак трэба прыязджаць не толькі для таго, каб успомніць нашу старажытную гісторыю і сваю асабістую маладосць, але і каб узняць настрой і адчуць новы імпульс да жыцця.

Уладзімір Хільмановіч, Беларускае Радыё Рацыя