Высокі Атлас. Частка 4



Марока – урбанізаваная краіна. У гарадах пражывае больш за палову насельніцтва. Адміністрацыйным і палітычным цэнтрам ёсць Рабат, які зяўляецца сядзібай манаршага двара. Разам з Фесам, Маракешам і Мекнесам ствараюць квартэт каралеўскіх гарадоў. Кожны з іх быў калісьці сталіцай пануючай дынастыі. Фес, напрыклад, сталіцай быў у VIII стагоддзі, і такі ранг захаваў на працягу трох дынастый. Пасля саступіў месца Маракешу за панаваннем Саадытаў (Гасанідаў). Алавіты правілі з Мекнеса, а сёння – з Рабата.

Я магу сказаць за Маракеш, дзе некалькі дзён я быў. Маракеш слынны сваімі сукамі (рынкамі), якія пасмай аточваюць галоўны пляц Джамааль-Фна. Мячэць Кутубія, якая мае 900 гадоў.

Агулам горад можна падзяліць на дзве часткі: старую, альбо Медыну, дзе дзейнічаюць сукі, стаяць мячэці і прыгожыя дамы, што скрытыя ў забудовах вузкіх вулачак, а таксама новую, Каліз, дзе знаходзяцца сучасныя гатэлі, модныя гастранамічныя крамы, буцікі, начныя клубы, сядзібы банкаў.

Вось якая мясцовая ежа можа сустрэцца турысту, які не паглыбляецца ў высокую кухню.

Кесра – плоскі хлебчык.

Таджын – тушанае на малым агні мяса з гароднінай.

Сфендж – пончыкі, пасыпаныя цукрам альбо мочаныя ў мёдзе.

Тактука – салат з памідораў і зялёнай папрыкі.

Кускус – пшанічная каша, абточаная такой самай мукой.

Бегрыр – мараканскія блінцы з мёдам.

Сукі вядомыя керамікай.

Маракеш — гэта месца, якое варта аднойчы ўбачыць, бо тут захавалася і гісторыя, якая, праўда, далёкая нам, экзотыка, якая прыгадвае казкі з „Тысячы і адной ночы”. І месца бяспечнае. Як казаў адзін ахоўнік гатэля, уночы на кожных чатырох мясцовых маракешцаў прыпадае адзін супрацоўнік спецслужбаў. Таму начны Маракеш для аматараў начнога жыцця мае свае цікавосткі, пра якія я нічога сказаць не магу.

Якуб Сушчынскі, Беларускае Радыё Рацыя, Гародня

Фота і відэа аўтара