Каб не былі слабымі!

Ну як ні ка­жы, а што­га­до­вы, амаль ме­сяч­ны ка­ляд­ны пе­ры­яд на Пад­ляш­шы па­ма­лень­ку ады­хо­дзіць у мі­ну­лае. Ад ка­та­ліц­кай Ві­леі да пра­ва­слаў­ных Трох Ка­ра­лёў, ці інакш Ва­дох­рыш­ча, жы­ха­ры на­ша­га рэ­гі­ё­на ма­юць не­паў­тор­ны шанц тра­ды­цый­на апы­нуц­ца ў ад­нос­нас­ці пра­сто­ры і мес­ца. На пра­ця­гу та­ко­га ад­рэз­ка ча­су на са­мім са­бе мож­на пе­ра­ка­нац­ца, што ме­та­фі­зіч­нае ўспры­ман­не све­ту, гэ­та ад­на з тых вя­лі­кіх та­ям­ніц уся­лен­най, якая ста­год­дзя­мі пры­пі­са­ная гэ­та­му ку­точ­ку зям­ной пра­сто­ры. І толь­кі праб­ле­мы і вык­лі­кі ад­мі­ніст­ра­цый­на-бю­рак­ра­тыч­на­га кштал­ту пры­му­ша­юць лю­дзей зай­мац­ца спра­ва­мі, што не пры­пі­са­ны тут да іх ге­не­тыч­на-сак­раль­на­га ка­лен­да­ра. А за­раз ка­нец го­да для ўсіх бух­гал­та­раў, ад­мі­ніст­ра­цый фірм, фон­даў і няў­ра­да­вых ар­га­ні­за­цый з’яў­ля­ец­ца пе­ры­я­дам, які на свя­точ­насць на­шых дзён кла­дзец­ца так не­га­тыў­ным ад­біт­кам, што ў лю­дзей уся сто­ма ад гэ­тых аба­вяз­каў ад­бі­рае на­ват ра­дасць на слаў­лен­не но­ва­на­ро­джа­на­га Ісу­са Хры­ста.

Апош­ні­мі га­да­мі гэ­ты ме­сяч­ны ад­рэ­зак ча­су пры­но­сіць нам яш­чэ ад­ну нес­па­дзя­ван­ку, што моц­на лу­піць па на­шым бі­я­ла­гіч­ным га­дзін­ні­ку, а ме­на­ві­та змен­лі­васць над­вор’я і за­тым тэм­пе­ра­ту­ры. Вяс­на, во­сень, зі­ма ў што­дзён­ную пе­ра­меш­ку б’е ўжо не толь­кі па ме­тэ­а­па­тах, але і кож­на­му на­да­я­дае бы тая сла­ву­тая чар­віва­я рэ­па. А пры та­кіх рэз­кіх па­ва­ро­тах па­го­ды раст­лу­мач для ся­бе і ін­шых, што хоць яш­чэ неш­та ў гэ­тым све­це ёсць тры­ва­лым і прад­бач­лі­вым. Та­му і па­соў­ва­юц­ца лю­дзі ў сва­ім зда­роўі тым бі­я­ла­гіч­ным і псі­хіч­ным. Ад­ным сло­вам, кры­ша едзе на­ват у най­боль­шых ап­ты­мі­стаў. Ой, па­е­ха­ла ў на­шых пад га­ло­ва­мі, або шап­ка­мі, ці хуст­ка­мі — так воб­раз­на, да­лі­кат­на і са спа­чу­ван­нем у ма­ёй ма­ла­дос­ці паў­та­ра­лі лю­дзі пра тых, ка­му прый­ш­ло­ся зме­рыц­ца з псі­ха­ла­гіч­ны­мі, ці псі­хі­ят­рыч­ны­мі вык­лі­ка­мі. «Сла­быя тэ­пэр лю­дэ», — паў­та­раў мой па­кой­ны баць­ка, яко­му на яго аса­бі­стую до­лю, як і ўся­го па­ка­лен­ня вы­па­ла пра­жыць та­кое на сва­іх ва­чах, у ду­шах і сэр­цах, што ду­ма­ю­чы ў ця­пе­раш­ніх ка­тэ­го­ры­ях, то да кан­ца сва­іх жыц­цяў па­він­ны яны не вы­хо­дзіць з ка­бі­не­таў псі­ха­тэ­ра­пеў­таў, каб асэн­са­ваць пра­жы­тае. Ну, але што ж ты зро­біш! За­ста­ец­ца нам толь­кі «дріп­са­ты і дріп­са­ты» без ані­я­кай ка­рыс­ці ча­ста ў ад­ным жа і тым са­мым мес­цы. От ста­лі мы та­кі­мі зям­ны­мі ха­мя­ка­мі, што са свай­го ту­пі­ка ў клет­цы ро­бім быц­цам пра­я­ву на­шай са­ма­стой­нас­ці і са­маш­час­лі­вас­ці. Ві­даць ту­ды і та­кую да­ро­гу ча­ла­ве­ча­му ро­ду ра­ды ба­чаць тыя, у чы­іх ру­ках апы­ну­лі­ся за­раз ін­ст­ру­мен­ты і пры­ла­ды пра­ек­та­ван­ня гра­мад­ска-эка­на­міч­на-са­цы­яль­ных пра­цэ­саў. Кры­ху сум­на пі­саць пра та­кое ў ка­ляд­ны пе­ры­яд, але ці ж час на­ра­джэн­ня Ісу­са Хры­ста не ёсць аку­рат тым доб­рым мо­ман­там, каб не па­ду­маць пра ты­ся­ча­год­нія вык­лі­кі сва­бо­ды, на­дзеі, ад­куп­лен­ня і пе­ра­мо­гі даб­ра над злом? Як ні ка­жы, а ва­кол нас лю­туе што­раз больш пра­я­ваў трэ­цяй су­свет­най вай­ны.

Тут яш­чэ ад­на аса­бі­стая рэф­лек­сія. Ме­сяч­ная, пад­ляш­ская пра­сто­ра і ат­мас­фе­ра На­ра­джэн­ня Хры­сто­ва­га да­зво­лі­ла мне і мно­гім аў­тах­то­нам хоць кры­ху амар­ты­за­ваць унут­ры­па­лі­тыч­ныя, поль­скія па­дзеі, звя­за­ныя з прыз­на­чэн­нем у па­ло­ве снеж­ня но­ва­га ўра­да прэм’­е­ра До­наль­да Ту­ска і яго ка­а­лі­цы­ян­таў. Заў­сё­ды па­лі­ты­кі, ка­лі пры­хо­дзяць да ўла­ды, то про­сяць спа­кою, ці ацэн­кі пас­ля ста дзён кі­ра­ван­ня. За­раз на пра­ця­гу ме­ся­ца ад­бы­ло­ся столь­кі, што па­кі­нуць абы­я­ка­вым унут­ры­поль­скую на жаль вай­ну про­ста не­маг­чы­ма. Мэ­тай кі­ру­ю­чых не ёсць толь­кі цяж­кі па­лі­тыч­ны нак­даўн па поў­най пра­гра­ме, дзе прай­г­ра­на­му да­ец­ца шанц усё ж та­кі пад­няц­ца, але, зда­ец­ца, ідзе пра тры­ва­лую кан­ту­зію, якая не да­зво­ліць бы­лой ура­да­вай ка­а­лі­цыі паз­бі­рац­ца і пры­сту­піць да паў­на­цэн­на­га зма­ган­ня за поль­скія са­маў­ра­да­выя вы­ба­ры ў кра­са­ві­ку гэ­та­га го­да, а за­тым у чэр­ве­ні вы­ба­ры ў Еў­ра­пар­ла­мент. А праз год — ма­ем вай­ну за тое, хто ста­не чар­го­вым прэ­зі­дэн­там Поль­ш­чы, бо ця­пе­раш­ня­му Ан­джэю Ду­дзе мі­не ўжо два кан­сты­ту­цый­ныя тэр­мі­ны. Дык да­ра­жэнь­кія, пра­бу­джэн­не са свят Ра­ства Хры­сто­ва­га мо­жа ўвес­ці нас у стан па­вы­ша­ных эмо­цый і нер­ваў!

Яў­ген Вапа, тыднёвік “Ніва”, №3, 2024 год